Τζογάρισε στο όνειρο…

Μετά από μια πενταετία ο Ολυμπιακός επιστρέφει στο Final 4, σε μια χρονιά που «πήδηξε» τάξη, βρήκε στον δρόμο του τον χειρότερο δυνατό αντίπαλο και στάθηκε όρθιος, μένοντας πιστός στο μπάσκετ που διδάχθηκε το καλοκαίρι.

Ο δυσκολότερος αντίπαλος

Ομολογώ πως η Μονακό στο ξεκίνημα της χρονιάς δεν μου γέμιζε το μάτι. Γενικώς, ένιωθα ότι παίζει περισσότερο με το ένστικτο και τα μούσκουλα και λιγότερο με το μυαλό. Mea Culpa. Οι Μονεγάσκοι  με ανάγκασαν να ανασκευάσω, γιατί με βάση την αθλητικότητα που παρέταξαν στο παρκέ μέσα στο 2022 και το μπάσκετ που απέδωσαν, άξιζαν να βρίσκονται και αυτοί στο Βελιγράδι. Τούτη την στιγμή, με ό,τι είδαμε στα playoffs της EuroLeague, διαφωνεί κανείς πως το ασκέρι του Μάικ Τζέιμς παίζει καλύτερα από την Μπαρτσελόνα και την Εφές;

Το σύνολο του Σάσα Ομπράντοβιτς έφτασε τον Ολυμπιακό στα όριά του, ίσως και λίγο πιο πέρα από αυτά. Τού έβγαλε το λάδι στα πέντε ματς και η αλήθεια του παρκέ έδειξε πως μάλλον ήταν και ο δυσκολότερος αντίπαλος στον δρόμο για το Βελιγράδι, από τις ομάδες που βρέθηκαν στο 5-8 της κανονικής περιόδου.

Ταυτόχρονα, είναι η μοναδική ομάδα που θα πρέπει να νιώθει αδικημένη από την αποβολή των ρωσικών ομάδων, καθώς έχασε τρεις σημαντικές νίκες, την ώρα που οι βασικοί της αντίπαλοι έσβησαν ήττες που τους έβγαλαν στον αφρό.

Η επιστροφή στην ελίτ, πηδώντας… τάξεις

Ξεκίνησα από τη Μονακό, περισσότερο για να της αποδοθεί η τιμή μιας ομάδας που έπεσε μαχόμενη, μετά από μια συγκλονιστική σειρά playoffs, πιθανώς την καλύτερη που είδαμε στα χρόνια της νέας EuroLeague των 16-18 ομάδων και της κανονικής περιόδου των 30-34 αγωνιστικών.

Ο Ολυμπιακός επιστρέφει στο Final 4, μετά από μια στείρα πενταετία. Θα βρεθεί στη μεγάλη γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ για 11^η φορά στην ιστορία του, ισοφαρίζοντας τον Παναθηναϊκό, κυρίως όμως δηλώνοντας πως φτιάχτηκε για να βρεθεί στην ελίτ. Θα κληθεί να παλέψει για το τέταρτο τρόπαιο της ιστορίας του, σε ένα γήπεδο που το ελληνικό μπάσκετ έστησε τη δική του Ανάσταση, τον Σεπτέμβριο του σωτήριου έτους 2005. Στο πλευρό του, θα έχει μερικές χιλιάδες φίλους του, στην πραγματικότητα κερδίζοντας τη μάχη της εξέδρας, πριν καν το πρώτο τζάμπολ. Μάχη που δεν ήταν δυνατό να κερδίσει ούτε το 2015 στη Μαδρίτη, πολλώ δε μάλλον το 2017 στην Πόλη, στις τελευταίες δύο εμφανίσεις του σε Final 4, γνωρίζοντας την ήττα από τις «οικοδέσποινες» Ρεάλ και Φενέρ στον τελικό.

Στο ξεκίνημα της χρονιάς, άπαντες στον Ολυμπιακό μιλούσαν για στόχους που έφταναν ως τα playoffs. Λογικό, αν αναλογιστεί κανείς πως μόνο οι Σλούκας, Παπανικολάου και Πρίντεζης γνωρίζουν το μονοπάτι για το Final 4, ενώ οι ΜακΚίσικ, Ντόρσεϊ, Φαλ, Μάρτιν, Ζαν Σαρλ δεν είχαν παίξει σειρά playoffs στην καριέρα τους. Η πορεία της ομάδας στην κανονική περίοδο, το «κάστρο» του ΣΕΦ, η αντίδραση στα δύσκολα και η αποβολή των ρωσικών ομάδων, δημιούργησαν μια ευκαιρία να «πηδήξει» τάξη η ομάδα κι από τα playoffs, να παλέψει για την είσοδο στο Final 4, στόχος που πιθανότατα είχε μείνει στο συρτάρι για να ανασυρθεί του χρόνου, όταν οι παίκτες θα είχαν εικόνες από την post season.

Tο πλεονέκτημα έδρας, το οποίο ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να εξασφαλίσει και με τους Ρώσους στο παιχνίδι, σε συνδυασμό με το όνομα της Μονακό, δημιούργησαν προσδοκίες και έβαλαν τη λέξη “Final 4” στο στόμα των οπαδών, νωρίτερα από όσο υπολόγιζε ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Εν τέλει, οι παίκτες και το staff αποδείχθηκαν αρκούντως φιλομαθείς, άντεξαν στα μαθήματα που τους έδωσαν οι αντίπαλοι στη σειρά και πέρασαν δύο τάξεις σε μια… εξεταστική.

Να μην χάσει από τον… Μπέικον

Συνειδητοποιώ ότι μετά από 600 λέξεις δεν έχω… καθαρογράψει τα βασικά. Ολυμπιακός – Μονακό 94-88. Πριν το ματς, ένα Game 5 στους 90+ πόντους θα έλεγα ότι καλός οιωνός δεν είναι. Στο πρώτο ημίχρονο, το ομολογώ εδώ, και αφήνομαι στην κρίση σας, σκεφτόμουν πως με το μπάσκετ που παίζουν οι «ερυθρόλευκοι» δεν μπορούν να κερδίσουν τη Μονακό.

«Δεν δουλεύει έτσι», θυμάμαι τον εαυτό μου να μουρμουράει, την ώρα που ο ΜακΚίσικ τρυπούσε τον τοίχο και μαζί το ταβάνι του στο δεύτερο δεκάλεπτο. Το -7 της ανάπαυλας μου χάρισε έναν και μόνο τόνο αισιοδοξίας. Στο ημίχρονο που ελάχιστα πράγματα δούλεψαν σωστά, η απόσταση δεν ήταν απαγορευτική. Ταυτόχρονα, Σλούκας και Βεζένκοβ μετρούσαν μαζί δύο πόντους, με κακές αποφάσεις ως επί το πλείστον στην επίθεση. Η δική τους αφύπνιση, θα μπορούσε να γείρει οριστικά την πλάστιγγα, ειδικά όσο το ματς παρέμενε «ζωντανό».

Στην πραγματικότητα, μόνο το μαρκάρισμα του Μπέικον πήγαινε καλά, με το staff να δίνει σαφή κατεύθυνση ως προς το ποιους πρέπει να σταματήσει η άμυνα. Επειδή όμως… παίζουν κι οι άλλοι, η Μονακό έβρισκε σωρεία λύσεων στην αδύνατη πλευρά, με τους Ουατάρα και Λι να πετυχαίνουν 8/8 τρίποντα στο πρώτο μέρος. Οκτώ στα οκτώ!!

Ο Ολυμπιακός τζογάρισε το όνειρο ενός Final 4, προσπαθώντας να μην χάσει από τον Μπέικον, τον Τζέιμς και τον Χολ, ωστόσο παραλίγο να το… βρει από τα αουτσάιντερ. Οι 48 πόντοι παθητικό στην ανάπαυλα ήρθαν με τους Ουτάρα και Λι σημειώνουν τους μισούς εξ αυτών, ενώ από τους 41 του Ολυμπιακού, 16 είχε ο ΜακΚίσικ, όλους στη δεύτερη περίοδο!

Στο δεύτερο ημίχρονο μπορεί να δέχθηκε και πάλι 40 πόντους, ωστόσο η άμυνα λειτουργούσε καλύτερα. Τα χαμένα ριμπάουντ παραλίγο να μετατραπούν σε εκατόμβη, αλλά σε ένα τέτοιο ματς, δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Στην επίθεση, το ινδιάνικο μπάσκετ του ΜακΚίσικ -θετικό βραχυπρόθεσμα, αλλά δεν μπορείς να στηριχθείς σε αυτό- έδωσε τη θέση του σε επιθέσεις με καλύτερη στόχευση και ισορροπία. Ακόμα κι ο Ντόρσεϊ, που έμοιαζε σε στιγμές να παρασύρεται από την… έννοια του να βοηθήσει (το θέτω όσο πιο κομψά μπορώ), στο τελικό ισοζύγιο μάλλον βοήθησε την προσπάθεια να γυρίσει το ματς.

Στο φινάλε, έγινε περισσότερο από προφανές, ότι οι προσωπικότητες θα διαχειρίζονταν τις τελευταίες μπάλες, για να γίνει το ματς ένα μπρα – ντε – φερ ανάμεσα στον Κώστα Σλούκα και τον Μάικ Τζέιμς. Ο Αμερικανός της Μονακό έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, σκοράροντας και μοιράζοντας μπάλες, ωστόσο το μομέντουμ είχε γυρίσει τούμπα. Στον αντίποδα, ο Σλούκας απαλλαγμένος από τον βραχνά και το οριακά αντιαθλητικό παιχνίδι του Λι, μοίρασε μπάλες, κέρδισε φάουλ, σκόραρε από μακριά και πήρε την ομάδα από το χέρι στο τελευταίο πεντάλεπτο.

Τόμας Γουόκαπ: Ένας αστέρας με στολή καμικάζι

Το καλοκαίρι που προσγειώθηκε στον πλανήτη του Ολυμπιακού, δεν αποτέλεσε τον παίκτη που έκανε τους οπαδούς να παραληρούν. Οι «ερυθρόλευκοι» μάλιστα, χρειάστηκε να πληρώσουν κοντά ένα εκατομμύριο για να τον κάνουν δικό τους. Ίσως από τα πέταλα του ΣΕΦ να ακούστηκε κάποια στιγμή και το «καλά τόσα λεφτά για γκαρντ που δεν βάζει τρίποντο»;

Στον οργανισμό του Ολυμπιακού, ο Τόμας Γουόκαπ έγινε η βιταμίνη που έλειπε για να αποπνεύσει υγεία όλο το σύστημα. Κι αν για την άμυνά του ήταν… σεσημασμένος, ο Αμερικανός απέδειξε πως έχει και επιθετικό τάλαντο στα playoffs. Πιθανώς αρκετοί να σταθούν στα σουτ τριών πόντων που πέτυχε -και- χθες. Ωστόσο υπάρχουν δύο φάσεις που η μπάλα κόλλησε στην περιφέρεια κι ο ξανθωπός γκαρντ, βρήκε λύση με σουτ μέσης απόστασης, αλλά και ένα κλέψιμο που συνοδεύτηκε από κάρφωμα για την ισοφάριση κάπου στο τρίτο δεκάλεπτο, χαρίζοντας μομέντουμ που εκείνη την στιγμή ακροβατούσε ανάμεσα στις δύο πλευρές.

Στα τελευταία λεπτά, το δικό του καθαρό μυαλό, όπως συνέβη συνολικά στη σειρά, έγιναν το αποκούμπι του Σλούκα, ένα δεκανίκι που ο Μάικ Τζέιμς δεν είχε δίπλα του στο ίδιο διάστημα και αποδείχθηκε πέρα για πέρα καθοριστικό.  Πλέον, κανείς δεν μπορεί να τον θεωρήσει ρολίστα πολυτελείας, αλλά σταρ της ομάδας και ακρογωνιαίο λίθο. Ακόμα κι η στατιστική του αποδεικνύει του ισχυρισμού το αληθές. Από τους 6,3 πόντους στη Regular Season στους 11,2 στα playoffs, με παραπλήσιο αριθμό σε ριμπάουντ (2,2 από 2,4) και ασίστ (από 2,7 στις 3,4), αλλά «έκρηξη» στα ποσοστά του! Από το τίμιο 54,1% στα δίποντα, στο 75% (με σχετικά λίγες προσπάθειες όμως, 9/12) και το εντυπωσιακό 43,5% στα τρίποντα (10/23), όταν στη regular season εκτελούσε με 28,1% (27/96)!

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και όλα τα επεισόδια των δύο κύκλων, εδώ.

Photo Credits: EuroLeague.net