«Εσύ, δηλαδή, τι ομάδα είσαι;»
Δεν είναι και λίγοι, τουναντίον θα έλεγα, που είτε παλιότερα στο ραδιόφωνο, είτε με σχόλια κάτω από κείμενα, ρωτούσαν το πολύ απλό και μάλιστα πάντα, ένιωθα ότι το ύφος είναι το ίδιο σε όλους. «Εσύ, δηλαδή, τί ομάδα είσαι;»
Η κομβική λέξη είναι το «δηλαδή». Η δυσπιστία, η απορία και η κριτική βασίζονταν πάνω σ’ αυτό το «δηλαδή». Προφανώς και υποστηρίζω μια ομάδα στην Ελλάδα, χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου οπαδό, καθώς υπήρξαν στιγμές που χάρηκα επιτυχίες ομάδων που δεν στηρίζω, ενώ ομολογώ πως δεν την ακολουθώ τυφλά, πολλώ δε μάλλον όταν δεν μου προσφέρει το θέαμα που αρμόζει στο εισιτήριο που πληρώνω ή στο δίωρο που σπαταλώ στην τηλεόραση. Εννοείται πως με την ομάδα σου ταυτίζεσαι τόσο, που δύσκολα αλλάζεις στρατόπεδο, γιατί τα συναισθήματα που σου πρόσφερε στο παρελθόν είναι έντονα χαραγμένα στο μυαλό και δεν αλλάζουν. Οπότε, στην περίπτωση που το σήμερα δεν σε καλύπτει, πάντα θα έχεις ένα κουτάκι αναμνήσεων που σε δένουν με την ομάδα σου για μια ζωή…
Αν μη το άλλο, δεν χαίρομαι με την καταστροφή των αντιπάλων μου, ούτε κρεμάω μαύρα πανιά στις ήττες. Πρόκειται για ένα από τα βασικότερα κλισέ στον αθλητισμό, ωστόσο υπάρχει αξία στο «ο Παναθηναϊκός χρειάζεται τον Ολυμπιακό» και τούμπαλιν, όπως χρειάζεται και την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ κτλ, κτλ. Όχι, για να ρίχνουν περισσότερο νερό στον μύλο της εχθρότητας, αλλά κυρίως διότι η αξία του αντιπάλου μετουσιώνεται σε χαρά όταν επικρατείς. Εύκολο είναι. Το ίδιο είναι η ομάδα σου να επικρατεί του μεγάλου της αντιπάλου, το ίδιο επί μιας οποιαδήποτε ομάδας;
Επιστρέφοντας στη… δήλωση φρονημάτων, το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι αμέσως μόλις το δηλώσεις, αποκτάς μια απολύτως ευδιάκριτη και «χρωματιστή» ταμπέλα.
Κι αυτό γιατί δυστυχώς, αμέσως μόλις πραγματοποιήσεις ένα θετικό σχόλιο, τότε άμεσα «κάνεις αβάντα», ενώ στα αρνητικά, τότε δεδομένα «δεν είσαι ένας από μας». Δεν συζητάμε στην περίπτωση που σχολιάσεις κάτι που αφορά αντίπαλο. Στην καλύτερη ακούς το «ασχολήσου με την ομάδα σου», ή το υπέροχο «κάνεις πόλεμο στην ομάδα μας» κτλ, κτλ.
Αυτή, λοιπόν, η «πράσινη», «κόκκινη», «κίτρινη» ή «ασπρόμαυρη» ταυτότητα που αναγκάζεσαι να φορέσεις, στα μάτια των αναγνωστών αφαιρεί ή προσθέτει δικαιώματα, κάτι που για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν κατάλαβα. Σαν να πρέπει πάντα να κρύβεται κάτι πίσω από τις λέξεις, ένα κρυφό μήνυμα, το οποίο παίζει ένα διαφορετικό ρόλο. Κι όμως, ένα σχόλιο, μπορεί απλά να είναι η καταγραφή μιας κατάστασης από τα μάτια ενός ανθρώπου που δεν είναι αντικειμενικός, αλλά σχολιάζει και βλέπει τις καταστάσεις μέσα από μια συγκεκριμένη σκοπιά. Εύκολο είναι, δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο, αβάντα ή πόλεμος…
Με τα μάτια ενός παιδιού…
Ομολογώ πως γνωρίζω ελάχιστους που άλλαξαν την ομάδα που υποστήριζαν στην πορεία των χρόνων. Ειδικά όταν πρόκειται για τις… αγάπες από το εξωτερικό, τότε σχεδόν πάντα, μια εικόνα, μια σεζόν ή ένα παιχνίδι αρκούν για να ταυτιστείς. Ειδικά αν έχεις γεννηθεί πριν το 1990, άρα δεν βίωσες στην παιδική σου ηλικία, την έκρηξη των μεταδόσεων στην τηλεόραση, τα social media και ούτω καθεξής.
18/05/1994. Ακόμα προσπαθώ, ανεπιτυχώς, να θυμηθώ αν είδα όλο το παιχνίδι στην τηλεόραση ή τα στιγμιότυπά του. Κι όμως δυο φάσεις έχουν μείνει τόσο βαθιά ριζωμένες στη μνήμη. Πρωτίστως, διότι με το τέλος τους αποφάσισα.
48ο λεπτό. Ένας ψιλόλιγνος τύπος βάζει την κόντρα στον αμυντικό, κλέβει την μπάλα από θέση έξω δεξιά (αγαπημένη φράση των 90s) κι από τη γωνία της μεγάλης περιοχής κάνει κάτι που μόνο σε κόμιξ είδα δει ως τότε. Ψιλοκρεμαστό στην απέναντι γωνία ενός εμβρόντητου πορτιέρε που όταν καταλαβαίνει τι έρχεται, κάνει την εκτίναξη, απλά και μόνο για να γίνει ακόμα εντυπωσιακότερο το ενσταντανέ.
58ο λεπτό. Μετά από συνεχόμενες κόντρες, η μπάλα φτάνει σε ποδοσφαιριστή που το σουλούπι του παραπέμπει σε κεντρικό αμυντικό ή στην καλύτερη αμυντικό χαφ. Φέρνει τη… θεά μπροστά του κι εκεί που πιστεύεις ότι πιθανότατα θα βάλει όση δύναμη έχει για ένα σουτ κι όπου… πάει, εκείνος ζυγίζει το πόδι του και πραγματοποιεί ένα πλασέ που στέλνει την μπάλα στο πλαϊνό δίχτυ της απέναντι γωνίας.
92ο λεπτό. Το ματς λήγει, κι εγώ ανακοινώνω ευθαρσώς πως το επόμενο δώρο που θέλω είναι μια φανέλα της ομάδας με τα άσπρα… Ντέγιαν, Μαρσέλ ευχαριστώ…
Σχολίασε