Τα φτερά που κάηκαν στον ήλιο

Όταν κοιτάς το μεθεπόμενο παιχνίδι, τότε συνήθως, χάνεις το επόμενο. Δέκα λέξεις αρκούν για να εξηγηθεί ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τη Γερμανία στο Ευρωμπάσκετ (107-96). Η ομάδα «έφτιαξε» τον κόσμο, δημιούργησε προσδοκίες και στο ματς που χωρίζει την επιτυχία από την αποτυχία έμεινε μετεξεταστέα.

Η πνευματική προετοιμασία των παικτών αποδείχθηκε ελλιπέστατη και ελλειμματική ταυτόχρονα. Ο περίγυρος φώναζε πια πως είχε έρθει η ώρα της Ελλάδας. Της επιστροφής στην ελίτ, της επιστροφής στα μετάλλια. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα έγινε η πρώτη σφαίρα που καρφώθηκε στο κορμί της ομάδας, πολύ πριν τα τρίποντα του Ομπστ.

Το βήμα βήμα και το «κοιτάμε κάθε ματς ξεχωριστά» πήγαν περίπατο. Τόσο κλισέ, αλλά και τόσο καίριο στο υψηλότερο επίπεδο. Κοιτάξαμε πιο ψηλά από όσο έπρεπε, κι ο ήλιος έκαψε τα φτερά μας. Προσβλέπαμε έναν ημιτελικό με την Ισπανία και δεν κοιτάξαμε τη «μάντσαφτ» που ακόνιζε τα μαχαίρια της, ακριβώς μπρος στα μάτια μας. Οι 107 πόντοι παθητικό και τα 17 τρίποντα λένε περισσότερα για την Ελλάδα και λιγότερα για τη Γερμανία που επιβλήθηκε καθαρά και ξάστερα.

Για την προετοιμασία που πήγε περίπατο. Συγχωρήστε με, αλλά τόσο κακή πνευματική ετοιμότητα, έχω να δω από τον Σεπτέμβριο του 2006. Τότε όμως, η ομάδα άδειασε από την τρομακτική επιτυχία του 101-95 επί των Αμερικανών και δεν βγήκε ποτέ στον τελικό του Μουντομπάσκετ με τους Ισπανούς.

Δεκάξι χρόνια αργότερα «πληγώθηκε», όχι από το φυσιολογικό άδειασμα μιας υπέρβασης, αλλά από την προσμονή της. Ακόμα και μέσα στο ματς, όταν στράβωσαν όλα στο πρώτο ημίχρονο, η ομάδα αντέδρασε, σπασμωδικά, αλλά αντέδρασε. Με τον Σλούκα να βρίσκει στόχο από το logo, στέλνοντάς μας στο +4 (61-57), στο χειρότερο ημίχρονό μας από την έναρξη της προετοιμασίας.

Κάπου εκεί, χάθηκε ολοκληρωτικά ο έλεγχος. Αντί να βρεθούμε στα αποδυτήρια πίσω στο σκορ, όπως θα έπρεπε με βάση την εικόνα μας στην άμυνα, βάλαμε στο δισάκι μας και τέσσερις πόντους καβάτζα. Τα «πάμε να συνεχίσουμε δυνατά, πάμε να παίξουμε καλύτερα» που προφανώς ακούστηκαν στα αποδυτήρια, δεν θα θεωρήσω απίθανο αν συνοδεύτηκαν κι από τη σκέψη «αφού δεν γκρεμοτσακιστηκάμε, τώρα θα τους πάρουμε».

Ακόμα και πριν το φινάλε, με το ματς ακόμα να παίζεται, η εικόνα των παικτών και η στάση του σώματος, «φώναζε» για την ψυχολογική κατάρρευση του γκρουπ. Το ύφος του Ιωάννη Παπαπέτρου και του Κώστα Σλούκα στον πάγκο, τα δάκρυα του Θανάση, επιμένω, πριν ακουστεί η κόρνα της λήξης, αποδεικνύουν πως το μυαλό της ομάδας δεν ήταν έτοιμο για μια μάχη μέχρις εσχάτως στον προημιτελικό. Τα δάκρυα, η κατήφεια και η στεναχώρια είναι λογικά συναισθήματα και δείχνουν πως το γκρουπ είχε ενσυναίσθηση. Όλα όμως έπρεπε να έρθουν μετά το ματς. Μετά το τέλος του πολέμου και σίγουρα όχι πριν ακουστεί η κόρνα της λήξης, όπως κι αν στράβωσε το παιχνίδι.

Κι αν το Ευρωμπάσκετ είναι μόνο η αρχή;

Έχουν ευθύνη οι παίκτες και το staff για ό,τι συνέβη; Μα φυσικά. Κριτική καλώς θα γίνει, για ό,τι πήγε στραβά. Και θα μας κάνει καλύτερους. Συγχωρήστε μου εκ νέου το πρώτο πληθυντικό. Είμαι οπαδός αυτής της ομάδας από παιδάκι και τη νιώθω δική μου.

Αυτό που πονάει περισσότερο κι από την ήττα είναι η κακεντρέχεια. Η αποδόμηση της ομάδας που πάλεψε, θυσίασε το καλοκαίρι της και στο τέλος της μέρας, το πιο πικρό από τα ποτήρια με το δηλητήριο το ήπιαν οι ίδιοι.

Οι παίκτες που είδαν τον κόπο τους να μην φτάνει. Τον ιδρώτα που έχυσαν στην προετοιμασία να μην αρκεί για να φτάσουν στον στόχο. Οι δώδεκα που πήγαν στο Ευρωμπάσκετ και το προπονητικό επιτελείο, αποτελείται από πρωταθλητές. Από γεννημένους νικητές με παλμαρέ που προξενεί ίλιγγο. Κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για αδιαφορία. Πρόκειται για επαγγελματίες με δεκάδες παιχνίδια μέσα στη σεζόν και «θυσίασαν» το καλοκαίρι τους, για να παίξουν στην Εθνική Ομάδα.

Δεν έχω κάτι να τους συγχωρήσω, κι ας ζητήσουν συγγνώμη στις δηλώσεις τους. Προσωπικά είμαι ο πιο φανατικός οπαδός της Εθνικής και η συγκεκριμένη βερσιόν της, μ’ έψησε ότι κάτι καλό βρίσκεται εν τη γενέσει του. Το Βερολίνο πρέπει να γίνει μάθημα και οδηγός. Το «μπάλα, μπάλα, κατοχή, κατοχή» που ήταν το μότο του Παναγιώτη Γιαννάκη στα χρόνια του στον πάγκο της Επίσημης Αγαπημένης, οφείλει να γίνει βίωμα, κομμάτι της πανοπλίας που θα εμφανίσουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και γιατί όχι, στο Παρίσι το 2024…

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και όλα τα επεισόδια των τριών κύκλων, εδώ.

Photo Credits: Fiba Basketball