European Super League: Το χάσμα μεγάλωσε και… έπεσαν μέσα

Στην εποχή της πανδημίας, οι «σπουδαίοι» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, οι πατρίκιοι του λαοφιλέστερου αθλήματος στον κόσμο, απέδειξαν πως ο αθλητισμός αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας.

Tα χρόνια του Covid – 19, που αναδείχτηκε ως μείζονα προτεραιότητα η ανάδειξη του πνεύματος αλληλεγγύης των λαών συνολικά, διάλεξαν δώδεκα από τα μεγαλύτερα κλαμπ της Ευρώπης να δείξουν, πως όχι μόνο δεν στέκονται αλληλέγγυοι στους υπόλοιπους, τους πληβείους του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αλλά ως κακομαθημένα παιδιά, ζητούν πάντα κάτι περισσότερο για ίδιον όφελος.

Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η στάση τους για τη δημιουργία της European Super League και η ευθεία κόντρα με την UEFA, την οποία εδώ και χρόνια εκβιάζουν με στόχο να αυξήσουν τα κέρδη και τα τρόπαια, πάντα σε αντιδιαστολή με τα μικρότερα ψάρια της θάλασσας;

Όπως συμβαίνει στην κοινωνία, έτσι και στο ποδόσφαιρο, ο δυνατός επιζητά να γίνει δυνατότερος εις βάρος του αδύναμου. Δεν μπορεί να εκληφθεί διαφορετικά η στάση τους, ειδικά αν αναλογιστεί κάνεις, πως τα τελευταία χρόνια, το κορυφαίο επίπεδο έχει σχεδόν μετατραπεί σε μονοπώλιο ολίγων.

Αδύνατον να πρωταγωνιστήσουν οι μικρότεροι

Οι δώδεκα ομάδες που συνέστησαν τη European Super League (Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Ατλέτικο Μαδρίτης, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάντσεστερ Σίτι, Άρσεναλ, Λίβερπουλ, Τσέλσι, Τότεναμ, Ίντερ, Γιουβέντους, Μίλαν) συνήθως κατοικοεδρεύουν στα προημιτελικά των κορυφαίων διοργανώσεων, αφήνοντας ελάχιστο, έως καθόλου χώρο στους υπόλοιπους.

Μία γρήγορη ματιά στις οκτάδες, ειδικά στο Champions League της τελευταίας δεκαετίας,  φωτίζει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, το πόσο έχει μικρύνει το περιθώριο για εκπλήξεις, με την απουσία των ομάδων που δεν παίζουν στα Top 5 πρωταθλήματα και δεν διαθέτουν μπάτζετ εκατοντάδων εκατομμυρίων.

Σύνολα, όπως ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, η Λιλ, η Άντερλεχτ, η Αϊντχόφεν ή ακόμα και μεγαλύτερα μεγέθη όπως η Μπενφίκα, η Πόρτο ή ο Άγιαξ, όχι απλώς δεν μπορούν να διεκδικήσουν το τρόπαιο, αλλά είναι περίπου αδιανόητο να φτάσουν στα προημιτελικά.

Πλέον, λογίζεται ως έκπληξη η πορεία του «Αίαντα» το 2019 που κατέπληξε την Ευρώπη με το ποδόσφαιρο που έπαιξε. Βέβαια, για να φτάσει στα ημιτελικά, κλήθηκε να πετάξει εκτός τη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Γιουβέντους! Πόσο συχνά μπορεί να ξανασυμβεί αυτό σε βάθος χρόνου;

Από το 2010 και μετά, οι βλέψεις για να φτάσει μια ομάδα στα ύστερα στάδια του Champions League μοιάζουν με ουτοπία. Το χάσμα μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο, αφού τα έσοδα πηγαίνουν πάντα στα ίδια χέρια και κανένας από το δεύτερο ή το τρίτο ράφι δεν μπορεί καν να προσεγγίσει το βάζο με το μέλι των εσόδων από μια πορεία πρωταθλητισμού.

Αυτή την στιγμή, με τον τρόπο που είναι δομημένο το Champions League, είναι αδύνατο για τον Δαυίδ να ρίξει στο χώμα τον Γολιάθ, γιατί ο γίγαντας κάθε χρόνο γίνεται ισχυρότερος και η σφεντόνα του αδύναμου, γίνεται όλο και περισσότερο σπάνιο να τον πληγώσει, πολλώ δε μάλλον να τον ρίξει νοκ άουτ.

Ταΐζοντας τον Γολιάθ

H UEFA θεωρεί πως έπεσε θύμα προδοσίας, αφού βρισκόταν σε συνεννόηση με τις ομάδες για την αλλαγή του πλάνου και του format στο Champions League. Περισσότερο όμως θα πρέπει να νιώθει προδομένη από τις αποφάσεις της, καθώς η ίδια συντήρησε την λαιμαργία των ισχυρών κλαμπ της Ευρώπης, ταΐζοντας τους με περισσότερα εκατομμύρια κάθε χρόνο, χωρίς να βάλει κανένα φρένο στις ορέξεις τους για περισσότερα.

Εδώ και χρόνια, επιδοτεί τα πέντε μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης (Premier League, Serie A, La Liga, Ligue 1, Bundesliga), δίνοντάς τους την ευκαιρία να έχουν σταθερά τους τέσσερις πρώτους της κατάταξης στους ομίλους. Κάπως έτσι, από τις 32 ομάδες, οι 20 πατρίκειοι περιμένουν 12 πληβείους, οι οποίοι πρέπει να βρουν έναν τρόπο να εισχωρήσουν στη φάση των ομίλων, μέσω μιας διαδικασίας προκριματικών που έγινε τρομερά απαιτητική. Αλλά ακόμα και αν φτάσουν τελικά στη Γη της Επαγγελίας, το μονοπάτι που τους περιμένει είναι τόσο δύσβατο που μετατρέπονται στους φτωχούς συγγενείς της πρώτης φάσης.

Φέτος στους «16», η μοναδική ομάδα που δεν άνηκε στα Top 5 πρωταθλήματα ήταν η Πόρτο. Πέρσι, δεν έφτασε καμία. Το 2019 ήταν και πάλι η Πόρτο, μόνο. Για να μην το κουράσουμε, τις περισσότερες συμμετοχές, οι Rest of Europe τις είχαν το 2017-18 (4, Βασιλεία, Πόρτο, Σαχτάρ, Μπενφίκα) και το 2015-16 (5, Γάνδη, Αϊντχόφεν, Μπενφίκα, Ζενίτ, Ντινάμο Κιέβου). Καλύτερα να μην συζητήσουμε πόσες από αυτές έφτασαν στα προημιτελικά…

Έχει σημασία ο νικητής;

Η UEFA, παρά το αρχικό μούδιασμα κινήθηκε αστραπιαία, εξαπέλυσε μύδρους κατά πάντων, ενώ στον χορό μπήκαν ακόμα και Πρωθυπουργοί, στηρίζοντας την Ομοσπονδία. Ήδη υπάρχουν δημοσιεύματα που θέλουν κάποιες από τις δώδεκα να συζητούν την αποχώρησή τους. Όπως και να χει, το ίδιο το άθλημα βγαίνει βαριά τραυματισμένο από μια διένεξη, στην οποία οι πλούσιοι της Ευρώπης, θεώρησαν πως μπορούν να διαφεντευόσουν απόλυτα το σπορ.

«created by the poors, stolen by the rich»

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και ολόκληρη την πρώτη σεζόν εδώ.

Photo Credits: Sportime.gr