Φαινόμενο Γιακουμάκης: Τελικά μπορεί το παλικάρι…

Γράφει ο Φίλιππος Κασώτης

Με αφορμή το γκολ που έβαλε στο ντεμπούτο του με την Εθνική ομάδα, κάνω μια προσπάθεια να κατανοήσω φωναχτά το φαινόμενο Γιώργος Γιακουμάκης.

Σας προειδοποιώ ότι η ιστορία που διηγούμαι περιέχει συνειδητές ιεροσυλίες και περιγράφει έναν λαϊκό και μπαρουτοκαπνισμένο ήρωα, έναν underdog που έγινε late bloomer, που αποτελούν αγαπημένη κατηγορία αθλητών για εμένα, αλλά που έχει «Χαριστέας potential”.

Γύρω στη Πρωτοχρονιά του 2017, θυμάμαι έναν Κρητικό ΑΕΚτζή μάγειρα στην Ελβετία που εργαζόμουν, να γκρινιάζει που πήρε η ΑΕΚ επιθετικό που δεν σκοράρει με τον Πλατανιά. Για να κατανοήσουμε το γιατί η ΑΕΚ μπορεί να έδωσε χρήματα για ένα στοίχημα με μέτριες προοπτικές, (μόλις 3 συμμετοχές στην Ελπίδων και χωρίς γκολ, αλλά και με μία ρήξη χιαστών το 2015) πρέπει να αναλογιστούμε ότι ήταν νεοφώτιστη ομάδα στη Superleague που έπρεπε να χτίσει Ελληνικό κορμό, σε ένα περιβάλλον που είχε τότε 3 ομάδες με φαινομενικά καλύτερη προοπτική αλλά και περισσότερα χρήματα για τους νέους Έλληνες παίχτες.

Αποφάσισαν τότε να τον αφήσουν δανεικό στον Πλατανιά να ολοκληρώσει τη χρονιά και ο Γιακουμάκης ανταποκρίθηκε, ολοκληρώνοντας το πρωτάθλημα με 11 γκολ, με τα περισσότερα να είναι στο δεύτερο γύρο και να δημιουργούν momentum για την ένταξή του στην ΑΕΚ. Το καλοκαίρι του 2017, υπολογιζόταν με ρόλο στην ομάδα, αφού πίσω από τους Αραούχο και Λιβάγια, δεν είχε άλλο καθαρό φορ, με τον Μπακασέτα να παίζει πιο πίσω και τον Κλωναρίδη στα πλάγια. Ξεκινά η σεζόν και το momentum πάει γρήγορα περίπατο με μια βαριά θλάση. Το πρώτο κομμάτι της σεζόν χάνεται αλλά έρχονται σιγά σιγά οι πρώτες, θετικές συμμετοχές. Ταυτόχρονα όμως αντιλαμβανόμαστε ότι δεν πρόκειται για killer επιθετικό…

Θυμάμαι να βάζει το πρώτο γκολ σε ματς κυπέλλου τον Δεκέμβριο, αλλά σε ευρεία νίκη της ΑΕΚ, με την ελπίδα να του δώσει ψυχολογία και να αρχίσει να σκοράρει συχνότερα. Το γκολ στο πρωτάθλημα δεν ερχόταν, αλλά η ΑΕΚ δεν είχε πολλές λύσεις στην επίθεση και έτσι συνέχισε να παίρνει ευκαιρίες, μέχρι που ήρθε η μεγάλη στιγμή στο Καραϊσκάκης. Το πρώτο και μοναδικό γκολ του Γιακουμάκη με την ΑΕΚ στο πρωτάθλημα, ήταν και το μεγαλύτερο γκολ που πέτυχε η ομάδα τα τελευταία 26 χρόνια στις εγχώριες διοργανώσεις!

Το πρωτάθλημα του έδωσε και την ευκαιρία για δεύτερη σεζόν στην ΑΕΚ, όμως συνολικά δεν δικαίωσε σε καμία περίπτωση τις προσδοκίες. Μόλις ένα ακόμη γκολ στο Κύπελλο και δόθηκε δανεικός το χειμώνα στον ΟΦΗ, με την ελπίδα να πάρει τα πάνω του σε ένα πιο οικείο (Κρητικό) περιβάλλον. Με 3 γκολ σε 12 συμμετοχές ήταν αξιοπρεπής σε έναν ΟΦΗ που σώθηκε, χωρίς να βγάλει μάτια.

Η ΑΕΚ του έδωσε νέα ευκαιρία και πάλι είχε αρκετές συμμετοχές το πρώτο μισό της περσινής σεζόν, με μηδέν γκολ όμως. Αυτή τη φορά πήγε δανεικός στη Πολωνία, σε μεσαία ομάδα, με πάλι 3 γκολ σε 12 συμμετοχές. Σε μια κίνηση η οποία με εξέπληξε, βρέθηκε το καλοκαίρι ομάδα από την Ολλανδία που όχι μόνο τον απέκτησε, αλλά έδωσε και χρήματα για αυτό. Ο ίδιος ο Γιακουμάκης πάντως είχε τον σεβασμό μου κιόλας. Δεν είναι απλό για ένα παιδί που παθαίνει χιαστούς στα 21 και ενώ παίζει στον Πλατανιά, να βρεθεί στην ΑΕΚ, ούτε είναι σύνηθες για Έλληνα φορ που δεν παίζει στον Ολυμπιακό να είναι τόσο καθοριστικός σε ντέρμπυ που κρίνει πρωτάθλημα, ο τελευταίος που το είχε κάνει 14 χρόνια πριν, ήταν ο Δημήτρης Παπαδόπουλος…

Τέλος σεβάστηκα ότι δεν έκατσε στη μεγάλη στιγμή στην ΑΕΚ, ψάχτηκε, προσπάθησε, πήγε μέτρια στον ΟΦΗ και αποφάσισε να μην ξαναπάει εκεί την επόμενη σεζόν (το καλοκαίρι του 2019 ο ΟΦΗ ήθελε να τον κρατήσει), έκανε πάλι προετοιμασία με την ΑΕΚ και όταν δεν του βγήκε, πήγε εξωτερικό. Θυμίζω ότι ενώ υπήρξαν παίχτες που επειδή είχαν γεμάτες στατιστικές σε χαμηλότερες κατηγορίες ένιωσαν μέχρι και σημαίες στην ΑΕΚ, ο Γιακουμάκης παρέμεινε ταπεινός έχοντας πετύχει κάτι που και ο ίδιος ο Ντέμης δεν πέτυχε στη καριέρα του.

Αν στην Φένλο έβαζε φέτος 6-7 γκολ, θα ήταν ένα από τα παραδείγματα που χρησιμοποιώ σε αγαπημένες μου συζητήσεις για τα παιδιά που «δεν μπορούσαν» για κάποιους, αλλά δουλεύοντας κατάφεραν να κάνουν καριέρα ίσως μεγαλύτερη των δυνατοτήτων τους. Ένα παιδί, θετικό παράδειγμα για όποιον ασχολείται με τον αθλητισμό, ή γενικά αγωνίζεται στη ζωή του. Όμως δεν έγινε αυτό, ξαφνικά πάει και κάνει χατ τρικ στο ντεμπούτο του! Σπουδαίο, δεν το έχει κάνει κανείς Έλληνας στο εξωτερικό σε μεταγραφή του και μάλιστα σε καλύτερο πρωτάθλημα, ενώ εντός των τειχών θυμάμαι μόνο τον Σαλπιγγίδη να το κάνει με τον Παναθηναϊκό κόντρα στο Αιγάλεω, αλλά από την άλλη λέω ας περιμένουμε.

Μπορεί να ήταν ένα ματς και να μη ξανασκοράρει φέτος, γιατί έπιασε κιόλας το αναμενόμενο από αυτόν… Ο Γιακουμάκης όμως έβαλε άλλα 4 στο πρωτάθλημα και 2 στο Kύπελλο. Τρώει 13 η Φένλο από τον Άγιαξ και λέω αυτό ήταν, φέτος θα μαζεύουν τα κομμάτια τους και στο αμέσως επόμενο παιχνίδι (με τον ίδιο παρακαλώ προπονητή) βάζει ξανά γκολ και μάλιστα με ανάποδο ψαλίδι. Κλήθηκε στην Εθνική από τον μόνο νομίζω προπονητή που θα μπορούσε να το κάνει και βάζει γκολ στο ντεμπούτο του! Εν τω μεταξύ όσο σκοράρει δεν γίνεται να μην είναι μέλος της ομάδας, για τον απλό λόγο ότι αν δείτε τους εν ενεργεία επιθετικούς παίχτες της Εθνικής, ο πρώτος σκόρερ έχει 2 γκολ…

Σκεπτόμενος τη παρουσία του στην Ολλανδία, που μου θυμίζει και τον Αναστασίου που εκεί δικαιώθηκε η καριέρα του, αλλά και το μεγάλο γκολ στο Καραϊσκάκης, δεν μπορώ να αποφύγω τον συνειρμό ότι έχουμε έναν Χαριστέα των φτωχών, έναν παίχτη που είναι καλός χωρίς να σκοράρει, που κάνει άδειες από γκολ χρονιές αλλά που με κάποιο τρόπο τον θυμόμαστε για την άνεσή του να βρίσκει δίχτυα εκεί που οι συνήθεις σκόρερ δεν φτουράνε. Όσο συνεχίσει να σκοράρει εκεί, θα προσπερνά διάφορους πιο διαφημισμένους ποδοσφαιριστές και σύντομα θα έχει και τη δυνατότητα να παίξει σε ομάδα που δεν θα παλεύει απλώς να σωθεί.

Photo Credits: Dejan Krsmanovic