Η νυκτωδία της πόλης

Για πρώτη φορά εν καιρώ δεύτερου εγκλεισμού, αποφάσισα να κινήσω προς τον κεντρικό ιστό της περιοχής που κατοικώ, να πάρω λίγο αέρα (συνήθως ασκούμαι με το ποδήλατο). Αφού φασκιώθηκα καταλλήλως, έστειλα τον αριθμό 6 στην πολιτική προστασία και βγήκα από το σπίτι για έναν σύντομο περίπατο. Ειλικρινά αισθάνθηκα τόσο μόνος, κι όλα αυτά, περιστοιχισμένος από χιλιάδες κατοίκους.

Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι άλλοι επιζητούν τούτη την ηρεμία μετοικίζοντας στα προάστια της Αττικής και εσύ δεν άντεξες μία ωρίτσα. Δεν είναι αυτό. Περπατώντας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, υπάρχει μία εκκωφαντική σιωπή που σε καταπίνει. Αντιλαμβάνεσαι πόσο εύκολα διαφοροποιείται η ζωή και πόσο εσωστρεφής γίνεται, έστω και ακούσια.

Καθυστερώντας ηθελημένα το βήμα μου, κοιτούσα τα κτίρια τριγύρω. Μου φάνηκαν εντελώς άψυχα, καμία νότα ικανοποίησης δεν ξεπηδούσε από τα παράθυρα. Τα περισσότερα από αυτά ήταν κλειστά, άλλα με χαμηλωμένο φως και σ’ ορισμένα μία σκιά απλωνόταν στο πρεβάζι, ατενίζοντας το κενό. Αναρωτήθηκα αρκετές φορές αν βρίσκομαι στο ίδιο σημείο, όπου υπό διαφορετικές συνθήκες θα έσφυζε από φωνές, χαχανιτά, μελωδίες, καυσαέριο και ανθρώπους κάθε λογής.

Εν τέλει η ματαιοδοξία μάς οδηγεί σε μονοπάτια ασήμαντα, που τονίζουν μονάχα το τσαλακωμένο από τις περιστάσεις «εγώ» μας. Η ζωή κρύβεται σε πολύ μικρές στιγμές, ακόμα και σ’ αυτές που μας ενοχλούν, όπως η ταραχοποιούσα φωνή του φάλτσου γείτονά μας. Μετά χαράς θα άκουγα τον δικό μου, να απαγγέλει στίχους του λαϊκού τροβαδούρου Βασίλη Καρρά (γέλια). Πιθανολογώ ότι και εκείνος θα γούσταρε πολύ να με ακούσει να ερμηνεύω Μητροπάνο!

Για την ώρα, εκείνο που αντηχεί στα αυτιά μου είναι το σφύριγμα από το βοριαδάκι, καθώς ανηφορίζω και το συναντώ κόντρα. Πόσο μικρή είναι η ζωή άραγε; Τούτο ήταν το επόμενο ερώτημα που ανασύρθηκε από το πίσω μέρος του μυαλού. Συνέχισα να απαντώ μόνος μου, σε βαθμό που άρχισα να ανησυχώ. Η ζωή, λοιπόν, είναι εντελώς ασήμαντη και ταυτόχρονα υπέρογκα σημαντική! Απίθανη αντίφαση…

Κι όμως αν το σκεφτείς καλά, οι αντιφάσεις που εμπεριέχονται στην καθημερινότητά μας και συνολικά στη ζωή, είναι εκείνες που πλάθουν τον χαρακτήρα μας. Αυτές μας προσφέρουν συναισθήματα κάθε λογής, εικόνες, στιγμές, μαθήματα…

Κοιτάζω το ρολόι, με έπιασε ένα μικρό άγχος μην βγω εκτός χρονικού ορίου, διότι η 300αρα παραμονεύει σχεδόν σε κάθε στροφή. Πήρα τον κατήφορο. Μάλλον, η μικρότερη κατανάλωση ενέργειας κατά την κίνηση, προκάλεσε μία τρόπον τινά ευφορία. Ενδεχομένως να έπαιξε ρόλο η καλησπέρα και το χαμόγελο του μοναδικού ανθρώπου που αντίκρισα σ’ αυτό τον ωριαίο περίπατο.

Διαβάζοντας τις σκέψεις μου στις παραπάνω αράδες, τρομάζω. Αισθάνομαι σαν να περιγράφω ταινία επιστημονικής φαντασίας του 2000, από ένα μέλλον που ο κόσμος έχει κατακρεουργηθεί από μυστικές δυνάμεις. Η ανθρώπινη επαφή αποτελεί μακρινή ανάμνηση, η ελευθερία είναι πλήρως ελεγχόμενη άρα δεν υφίσταται και το «χαζοκούτι» μεταφέρει πικρά μαντάτα 24 ώρες το 24ωρο.

Και όμως ρε ‘σεις, πάντα θα υπάρχει εκείνο το περαστικό χαμόγελο. Το χαμόγελο που θα σπάει τη νυκτωδία της πόλης και θα συνθέτει έναν αισιόδοξο σκοπό. Πώς όλα θα φτιάξουν αργά ή γρήγορα. Γι’ αυτό, παρότι οι καιροί είναι «μυστήριοι», χαμογελάτε!

Υ.Γ: Να σέβεστε τον εαυτό σας, να αγαπάτε και να πιστεύετε στους ανθρώπους, όσο δύσκολο και να φαίνεται σήμερα! Θα το γράφω διαρκώς, δείξτε πραγματικό ενδιαφέρον για τον διπλανό σας και ας μην λάβετε. Στο τέλος της ημέρας η συνείδησή και η ψυχή σας θα είναι καθαρή, συναίσθημα που δεν αγοράζετε…

Εις το επανιδείν

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys. Όλόκληρη την πρώτη σεζόν, θα τη βρείτε εδώ.