Η χαρά του απρόβλεπτου

Ο 107^ος Γύρος Γαλλίας ολοκληρώθηκε και το Sports Journeys θυμάται τις στιγμές που σημάδεψαν και χαρακτήρισαν τη φετινή διοργάνωση.

Την Κυριακή που πέρασε έπεσαν οι τίτλοι τέλους στον 107^ο Tour De France, με μεγάλο νικητή τον Ταντέι Πογκάτσαρ της ομάδας των Εμιράτων. Βέβαια, για να φτάσουμε εκεί πέρασαν τρεις εβδομάδες γεμάτες ποδήλατο, ένταση, συγκίνηση και μία τεράστια ανατροπή στο φινάλε, βγαλμένη από τη μεγαλύτερη ποδηλατική φαντασία.

Σε γενικές γραμμές, δεν παρακολουθήσαμε έναν εντυπωσιακό Γύρο Γαλλίας, με πολλές επιθέσεις, εναλλαγές στην πρωτοπορία, ωστόσο το τέλος ήταν «μαγικό». Μας γέμισε συναισθήματα, που μόνο ο αθλητισμός προσφέρει. Η γλύκα του απρόβλεπτου, η νίκη του αουτσάιντερ, είναι στοιχεία που εξιτάρουν το κοινό, συμπεριλαμβανομένου εμού. Ας πάρουμε όμως τα δεδομένα με τη σειρά.

Η μάχη της κίτρινης φανέλας

Κατέστη σαφές από την πρώτη μέρα στη Νίκαια ότι η Jumbo Visma είναι η ομάδα με τον ηγετικό ρόλο στο peloton. O αρχηγός των Ολλανδών, Πρίμοζ Ρόγκλιτς, πήρε τη μια και μοναδική νίκη του στο 4^ο ετάπ, στον πρώτο ανηφορικό τερματισμό του φετινού Γύρου Γαλλίας (Ορσιέρ Μερλέτ). Η κίτρινη φανέλα πήγε στην κατοχή του στο φινάλε της εναρκτήριας εβδομάδας, μετά το δυνατό διήμερο στα Πυρηναία, εκεί όπου είδαμε το… άστρο του Πογκάτσαρ (1^η επίθεση). Κατά τη διάρκεια της δεύτερης εβδομάδας, το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στην αδυναμία του Εγαν Μπερνάλ.

Ο Κολομβιανός, περσινός νικητής, δεν ήταν στην επιθυμητή κατάσταση αντιμετωπίζοντας πόνους και έμεινε πίσω στο Γκραν Κολομπιέ (15^ο ετάπ). Η Ineos τα έκανε όλα λάθος, από τον σχεδιασμό έως τη διαχείριση της «ήττας». Η αδυναμία, λοιπόν, της Βρετανικής ομάδας έκανε ακόμα πιο έντονη την κυριαρχία του Ρόγκλιτς και κατ’ επέκταση της Jumbo Visma. Ισως αυτό να λειτούργησε αρνητικά, αλλά εκ των υστέρων όλα μοιάζουν πιο εύκολα.

Στο παραπάνω συντέλεσε και η απουσία ουσιαστικών επιθέσεων από τα υπόλοιπα φαβορί (βλ. Λάντα, Λόπες, Γέιτς). Φτάνουμε στο βασιλικό ετάπ. Εκεί ο Ρόγκλιτς ακολουθεί τις επιθέσεις που γίνονται και στα τελευταία χιλιόμετρα κερδίζει 15 δευτερόλεπτα από τον βασικότερο αντίπαλό του (57’’ συνολικά). Τελευταία πράξη, η μοναδική ατομική χρονομέτρηση στο 107^ο Τουρ, με τους δύο Σλοβένους σε απόσταση ενός λεπτού και θεωρητικά ισοδύναμους στο χρονόμετρο.

Μοιάζει σχεδόν αδύνατο, υπό φυσιολογικές συνθήκες, να πραγματοποιηθεί η ανατροπή. Φευ! Ο Ταντέι Πογκάτσαρ έκανε το χρονόμετρο της ζωής του, την ώρα που ο Πρίμοζ Ρόγκλιτς είχε την στιγμή αδυναμίας στο χειρότερο σημείο της διοργάνωσης. Και κάπως έτσι, γράφτηκε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της ποδηλασίας και του Γύρου Γαλλίας, παρόμοιο με εκείνο του 1989 και την τεράστια μονομαχία του Λοράν Φινιόν με τον Γκρεγκ Λεμόντ.

Η επιτυχία σε αριθμούς (βασικότεροι):
– Ο Πογκάτσαρ έγινε ο 2^ος νεότερος ποδηλάτης στην ιστορία του Τουρ που κατακτά την κίτρινη φανέλα (21 ετών και 365 ημερών).
– Εγινε ο 1^ος Σλοβένος που το κατάφερε.
– Εγινε ο 2^ος αθλητής μετά τον σπουδαίο Εντι Μερξ (1969), που παίρνει στον ίδιο Γύρο την πρώτη θέση σε τρεις κατηγορίες (γενική, βουνά, καλύτερος νέος).

Η δικαίωση του Μπένετ

Πέρα από την μάχη για την πρώτη θέση της γενικής, παρακολουθήσαμε ακόμα μία, για την πράσινη φανέλα των πόντων. Μάλιστα, η κόντρα των Σάγκαν-Μπένετ και κατ’ επέκταση των ομάδων τους (Bora Hansgorhe, Dequenick Quick Step), χάρισε μία ιδιαίτερη νότα, σε σημεία της διαδρομής που υπό διαφορετικές συνθήκες θα χαρακτηρίζονταν αδιάφορα. Επειτα από τρεις εβδομάδες τακτικής και τρεις εναλλαγές στη πρωτοπορία της βαθμολογίας, ο Σαμ Μπένετ ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου.

Ενδεχομένως να αναρωτηθείτε για ποια δικαίωση μας μιλάει αυτός. Εξηγούμαι αμέσως! Ο Ιρλανδός σπρίντερ αγωνιζόταν από το 2015 έως το 2019 στην Bora, αποχωρώντας τον περασμένο χειμώνα, διότι αισθανόταν αδικημένος. Ο Μπένετ ήθελε να τρέξει στον Γύρο Γαλλίας για να κατακτήσει την πράσινη φανέλα, κάτι που δεν συνέβη ποτέ με τη γερμανική ομάδα. Βέβαια, με τον πολυνίκη της κατηγορίας στο ρόστερ (Πέτερ Σάγκαν, 7 φορές νικητής), γίνεται σαφές πως κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό. Μερικούς μήνες μετά την απόφασή του να φύγει, ο ποδηλάτης της Quick Step απέδειξε ότι δικαίως ζητούσε επίμονα τη συμμετοχή στο Τουρ.

Η επιτυχία σε αριθμούς:
– Εγινε ο 2^ος Ιρλανδός ποδηλάτης στην ιστορία που κατακτά την πράσινη φανέλα (1^ος ο Σον Κέλι/1982, 1983, 1985, 1989).
– Είναι ο 2^ος ποδηλάτης της Quick Step που παίρνει την 1^η θέση στη βαθμολογία των πόντων (1^ος ο Τομ Μπούνεν το 2007).
– 6^ος ποδηλάτης στην ιστορία του Γύρου Γαλλίας που κερδίζει στα Ηλύσια Πεδία με την πράσινη φανέλα στους ώμους (1^ος μετά το 2011).

Στη σκιά των πρωταγωνιστών

Πέρα απότους αθλητές που αναφέρθηκαν παραπάνω, υπήρξαν κι άλλα πρόσωπα τα όποια άφησαν το δικό τους στίγμα στη φετινή διοργάνωση. Ενα από αυτά, ο Μαρκ Χίρσι της Sunweb. O νεαρός Ελβετός ποδηλάτης, έδειξε ότι διαθέτει πέρα από ταλέντο και τη «στόφα» του πρωταγωνιστή, επιχειρώντας τρεις solo επιθέσεις (1 νίκη, 12^ο ετάπ). Όπως είπε ο μέντοράς του Φαμπιάν Καντσελάρα: «Ο Μαρκ είναι ο Μ’Μπαπέ της ποδηλασίας».

Επίσης, ο Βάουτ Βαν Αερτ της Jumbo Visma μας έκανε πολλάκις να τρίβουμε τα μάτια μας. Ο Βέλγος έναν χρόνο μετά τον σοκαριστηκό τραυματισμό του στο Πο –στον περσινό Γύρο Γαλλίας- επανήλθε δριμύτερος. Πήρε δύο νίκες σε ετάπ (5^ο, 7^ο), βοήθησε τα μέγιστα τον Πρίμοζ Ρόγκλιτς στις δύσκολες ανηφόρες του Γύρου, κουβάλησε νερά για όλους και γενικότερα ήταν εκεί κάθε στιγμή για την ομάδα. Νομίζω ότι στους επόμενους αγώνες, αρχής γενόμενης από τον Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, θα δούμε κι άλλες… ομορφιές από τον Βαν Αερτ.

Τέλος, οφείλω μία ιδιαίτερη μνεία στον Ρίτσι Πορτ. Επειτα από 10 συμμετοχές στο Τουρ, με κάμποσες αναποδιές και βαδίζοντας προς το φινάλε της καριέρας του, ο Ταζμανός κατάφερε να ανέβει στο βάθρο του Παρισιού (3^ος στη γενική). Εκανε πάρα πολύ καλές εμφανίσεις, με αποκορύφωμα το χρονόμετρο του Σαββάτου, όπου δεν «ακούστηκε» εξαιτίας του επικού χρόνου του Πογκάτσαρ.

Εις το επανιδείν!