«Να γράφεις για ό,τι σε καίει…»

Υπάρχουν στιγμές που αναζητάς απλά μία αφορμή για να πλέξεις αράδες λέξεων σε ένα χαρτί, εκφράζοντας το «μέσα» σου.

Προ δύο εβδομάδων συζητάμε με τον Μάρκο μετά την ολοκλήρωση του 54^ου επεισοδίου, για τον όγκο δουλειάς που καλούμαστε να διαχειριστούμε το τελευταίο διάστημα. Αμφότεροι καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι βαλτώσαμε σε επίπεδο σκέψης, με όλη αυτή την εργασιακή ρουτίνα. Ρουτίνα απαραίτητη μεν για να εξασφαλίζουμε τα προς το ζην σε μία εποχή ζόρικη, καταστροφική για το πνεύμα δε.

Ξέχωρα από τα εργασιακά, τα ερεθίσματα του πρόσφατου μήνα σου «μαυρίζουν» την ψυχή. Μπλοκάρουν την σκέψη, σαστίζουν τα δάχτυλα πάνω από το πληκτρολόγιο και σου δημιουργούν φόβο. Τρομάζεις στην ιδέα ότι θέλεις να γράψεις για τον πόλεμο, διότι θα γίνεις δακτυλοδεικτούμενος. Αρεστός για τους φίλους του αμυνόμενου, δυσάρεστος για εκείνους του επιτιθέμενου. Μπορεί και τούμπαλιν, ανάλογα την οπτική που εξετάζεις τα γεγονότα.

Συμπέρασμα; Και πάλι αδιέξοδο. Επιχειρώντας να βάλω ένα τέλος σε αυτό το τέλμα, ξεκίνησα πάλι να μελετώ βίους και έργα των μεγάλων Ελλήνων του πνεύματος. Σήμερα, λοιπόν, έτυχε να παρακολουθήσω ένα αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο. «Να γράφεις για ότι σε καίει, για κάθε τι που σου τριβελίζει το μυαλό», ανέφερε σε μία αποστροφή του λόγου του προς τον συνομιλητή του.

Ήταν η… αφορμή του προλόγου. Ένα ερέθισμα που είναι ικανό να σου δώσει την δύναμη που δεν έβρισκες μόνος σου. Ή ηθελημένα οδήγησες τον εαυτό σου να πιστεύει ότι δεν την έχεις. Αμ δε! Υπάρχει και είναι πολύ πιο δυνατή απ’ όσο πιστεύουμε.

Προσωπικά, δεν με «καίει» ο πόλεμος ή τα πολιτικά τερτίπια που κρύβονται στο παρασκήνιο όλων αυτών των τακτικών. Με καίει και με τσουρουφλίζει αν προτιμάτε, η «φτωχή» συμπεριφορά ανθρώπων που βίωσαν εφάμιλλες καταστάσεις πριν από μερικές δεκαετίες. Κι αν το θυμικό μας είναι φτωχό, υπάρχουν ουκ ολίγα μνημεία, μουσεία, ντοκιμαντέρ και βιβλία για να μας θυμίζουν το χάος και την φρικαλεότητα ενός πολέμου.

Όπως έγραψα σε παλαιότερο κείμενο, οφείλουμε να δράσουμε, καθώς ουδείς δεν γνωρίζει αν μια μέρα θα βρεθούμε εμείς ή κάποιος αγαπημένος μας εκεί, στην θέση που κατ’ επιλογή δεν κοιτάξαμε ποτέ. Ο πόλεμος μπορεί θεωρητικά να απέχει χιλιάδες χιλιόμετρα από το «σπίτι» μας, πρακτικά όμως η απόσταση είναι μικρότερη.

Με ανατρίχιασε η κουβέντα που ξεστόμισε ο παππούς μου, καθώς μιλούσαμε στο τηλέφωνο σχολιάζοντας την επικαιρότητα. «Αγόρι μου δυστυχώς η πλειονότητα των παλαιότερων που γεννηθήκαμε στην κατοχή και όσοι επέζησαν από τον Β’ Παγκόσμιο, χάσαμε γρήγορα τον δρόμο μας. Εμείς φταίμε για πράγματα που συμβαίνουν τώρα. Αποτύχαμε να φυτέψουμε στο μυαλό των παιδιών και των εγγονιών μας τον σπόρο της αμφισβήτησης ως προς το χρήμα, τα πολιτικά τεκταινόμενα, αλλά και την αξία της μόρφωσης. Χρήμα-ικανοποίηση-κορεσμός αγαθών ήταν αυτά που κυνηγούσαμε».

Ξέχωρα από τον βαθμό της υπερβολής που μπορεί να κρύβεται στο γέρικο μυαλό του, έχει ένα δίκιο ως προς την εξομολόγησή του. Όλες οι μεταπολεμικές γενιές φέρουν την δική τους ευθύνη στην φθίνουσα πορεία των ανθρώπινων αξιών. Φυσικά, δεν θα βγάλω την ουρά της δικής μας απ’ έξω.

Βλέπετε δεν αποτελεί η εμπόλεμη κατάσταση στην Ουκρανία μία κρίση. Πρόκειται για μία εξίσωση πραγμάτων, το τελικό γινόμενο της οποίας είναι η εισβολή. Προϋπάρχει σχεδόν μία δεκαετία οικονομική κρίση. Στο ίδιο διάστημα, βιώνουμε φτωχοποίηση του ανθρώπινου πνεύματος και του κώδικα αξιών, ανεπανάληπτη. Σε βαθμό που ο απολογισμός νεκρών αμάχων για πολλούς έπαψε να προκαλεί θλίψη και είναι απλά Τρίτη.  Αντιστρέφοντας, λοιπόν, την παραπάνω πυραμίδα, οφείλουμε να χτίσουμε την βάση για το «αύριο» πάνω σε διαυγείς πνευματικά ανθρώπους.

Ο πόλεμος είναι ακόμα ένα ερέθισμα του πού βρισκόμαστε και πώς τα πού πρέπει να κοιτάξουμε…

«Τι θέλουν στον τόπο μας οι ξένοι; Εμείς κανέναν δεν μισούμε. Αφήστε μας να αγαπάμε τον κόσμο, να σας αγαπάμε. Εμείς άλλον εχθρό δεν έχουμε, παρά μονάχα εκείνον που δεν σέβεται τον άνθρωπο», Γιάννης Ρίτσος

Εις το επανιδείν

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και όλα τα επεισόδια των δύο κύκλων, εδώ.

Photo Credits: Sostis.gr