Ο Μέγας Βασίλιε κι ο Ολυμπιακός που έρχεται…

Οι Αμερικανοί υποστηρίζουν πως, όταν μια σειρά φτάνει στο Game 7, η ομάδα με τον καλύτερο παίκτη είναι αυτή που έχει προβάδισμα. Στο Βελιγράδι η Εφές, στην τελευταία φάση του ημιτελικού, έστω ξέπνοους, είχε στο παρκέ δύο από τους 6-7 καλύτερους παίκτες της Γηραιάς Ηπείρου, με τον Βασίλιε Μίτσιτς, να φτιάχνει ένα μικρό έργο τέχνης στην τελευταία κατοχή, πληγώνοντας τα όνειρα του Ολυμπιακού για επιστροφή σε ευρωπαϊκό τελικό, μετά από πέντε χρόνια.

Το «ινδιάνικο μπάσκετ»

Πριν φτάσουμε στην τελευταία φάση που έκρινε τον νικητή, ο Ολυμπιακός κράτησε τα ηνία του ματς στο πρώτο εικοσάλεπτο, γύρισε σωστά την μπάλα και κατάφερε να διατηρεί βραχεία κεφαλή στο φινάλε του.

Εκεί όμως, έκανε την εμφάνισή του και το πρώτο ανησυχητικό σημάδι της βραδιάς. Οι «ερυθρόλευκοι» έκλεισαν το ημίχρονο σχεδόν αλάνθαστοι (2 λάθη), χωρίς νεκρά διαστήματα και με το δεύτερο rotation να λειτουργεί σωστά. Παρόλα αυτά, το ταμπλό έγραφε μόλις 43-42 υπέρ τους. Στο καλό τους διάστημα δηλαδή, στο εικοσάλεπτο που έλεγξαν την αναμέτρηση, είχαν την ανάσα του αντιπάλου στον σβέρκο.

Το πρώτο κενό διάστημα, έφερε το -11 του 28^ου λεπτού (48-59). Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έβλεπε την μπάλα να κυκλοφορεί με δυσκολία στην επίθεση και τους δημιουργούς του να ξεμένουν από ιδέες. Εκεί, πιθανότατα, εδράζεται και η επιμονή στην παραμονή του Ντόρσεϊ στο παρκέ, αφού ο Ελληνοαμερικανός – παρότι αρνητικός στο μεγαλύτερο κομμάτι του ματς- είναι ο μόνος που μπορεί να υπηρετήσει το «ινδιάνικο» μπάσκετ που παίχτηκε στο δεύτερο μέρος. Ήταν μια απόφαση μέσω της οποίας δεν βγήκε χαμένος ολοκληρωτικά, βλέποντας τη διαχείριση του ρυθμού του ματς να περνά στα χέρια της Εφές, με τον Ντόρσεϊ να έχει κάποιες πολύ καλές, αλλά και κάποιες πολύ κακές στιγμές στο ίδιο διάστημα.

Φτάνοντας στο τελευταίο τετράλεπτο, ήταν εμφανές πως η πεντάδα δεν θα αλλάξει και αυτό το σχήμα θα χαρίσει την ανατροπή, ή θα πέσει μαχόμενη στο φινάλε. Οι 11 πόντοι παθητικό στο τέταρτο δεκάλεπτο συνιστούν εξαιρετική επίδοση, ειδικά αν αναλογιστεί πως οι τρεις τελευταίοι ήρθαν in extremis, δέκατα πριν κοκκινίσει το ταμπλό.

Με αυτό ως δεδομένο, η επιλογή της πεντάδας ήταν σωστή, με τους καλύτερους επιθετικούς ανά θέση να μένουν στο παρκέ (Σλούκας, Ντόρσεϊ, ΜακΚίσικ, Βεζένκοβ, Μάρτιν), αποδίδοντας εξαιρετικά και στην άμυνα. Στην πραγματικότητα, το… τζογάρισμα του Γιώργου Μπαρτζώκα ήταν στην άμυνα, αφήνοντας εκτός παίκτες που είναι εξπέρ στο αμυντικό παιχνίδι (Παπανικολάου, Γουόκαπ, ακόμα και Φαλ). Εν τέλει, η καλύτερη επιθετική πεντάδα, έβγαλε πάμπολλες άμυνες, αλλά στην επίθεση, δεν είχε τις ανάσες και το καθαρό μυαλό για να στοχεύσει σωστά.

To foul or not to foul?

Στο τάιμ άουτ πριν την τελευταία φάση, η σκέψη μου πήγε στο φάουλ και μάλιστα την εξέφρασα φωναχτά στους συνδαιτημόνες, με τους οποίους έβλεπα το παιχνίδι. Η καλύτερη επίθεση νικά την καλύτερη άμυνα, υποστηρίζουν οι θεωρητικοί του αθλήματος, ωστόσο ο ισχυρισμός δεν αποτελεί θέσφατο.

Ο κόουτς Μπαρτζώκας, προφανώς συνυπολόγισε την κόπωση των σούπερ σταρ της Εφές. Αμφότεροι τράβηξαν… κουπί για πάνω από 30 λεπτά και μάλιστα, ο Λάρκιν ήταν εμφανές ότι αντιμετώπιζε πρόβλημα τραυματισμού. Στον αντίποδα, η ομάδα του είχε δεχθεί στο τέταρτο δεκάλεπτο μόλις 8 πόντους, άρα η άμυνα λειτουργούσε σωστά και ταυτόχρονα, στην επίθεση μετρούσε μόλις 1/7 εντός παιδιάς στα τελευταία 6:30 λεπτά του ματς. Αναλύοντας τα δεδομένα της στιγμής, ο Έλληνας head coach πήρε τη σωστή απόφαση, ασχέτως αν δεν δικαιώθηκε από την εξέλιξη της φάσης…

Πικρό φινάλε, πετυχημένη σεζόν

Ο Ολυμπιακός… πήδηξε τάξη φέτος, κάνοντας ένα βήμα παραπάνω, από αυτό που θα ήταν ο ρεαλιστικός του στόχος στη EuroLeague. Επέστρεψε στα playoffs, έπαιξε μια μεγάλη και βαθιά σειρά με τη Μονακό και επιβραβεύτηκε με την πρόκριση στο Final 4. Μπορεί το… φαρμάκι από την οβίδα του Μίτσιτς να μην χωνεύεται εύκολα, ωστόσο, αν οι Πειραιώτες διατηρήσουν τον κορμό τους, τότε αξίζει μια πρόβλεψη επιστροφής στην κορυφή την επόμενη τριετία, ακόμα κι αν δεν έχουν το μπάτζετ της Μπαρτσελόνα, της Ρεάλ ή της Εφές.

Διαθέτουν τη μαγιά μιας ομάδας που χτίστηκε με συγκεκριμένες αρχές, με ταλαντούχους παίκτες που έπαιξαν για πρώτη φορά στο μεγαλύτερο παλκοσένικο της Ευρώπης σε εξαιρετική μπασκετική ηλικία. Αφαιρώντας τον Πρίντεζη, ο οποίος πιθανότατα έπαιξε το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του στη διοργάνωση, οι αμέσως γηραιότεροι είναι οι Σλούκας, Παπανικολάου, ΜακΚίσικ (γεννημένοι το 1990) και οι Φαλ, Γουόκαπ (γεννημένοι το 1992). Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που έρχεται με φόρα και μένει να φανεί αν θα διατηρήσει τις αρχές της, για να δρέψει καρπούς τα επόμενα χρόνια…

Και ο τελικός…

Οι δύο ημιτελικοί του Final 4 της EuroLeague κρίθηκαν στη μία στιγμή, στο ένα σουτ, στη μία άμυνα. Αποδείχθηκε για ακόμα μια φορά, γιατί το συγκεκριμένο format αποτελεί… μονόδρομο για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, προσφέροντας -ξανά- δύο παιχνίδια υψηλότατης μπασκετικής ανταγωνιστικότητας.

Η Εφές χωρίς να εντυπωσιάσει, είχε τις προσωπικότητες να αντέξει στον ημιτελικό και θα παίξει τρίτο τελικό σε τρεις σεζόν. Παραβαίνει ελαφρώς τις αρχές του αθλήματος, το γεγονός ότι δεν βρήκε ποτέ πραγματικό ρυθμό στη χρονιά, αλλά το δίδυμο Μίτσιτς – Λάρκιν μοιάζει με cheat code…  

Η Ρεάλ επιστρέφει σε Championship game, με τον Λάσο να παραδίδει ρεσιτάλ και μάλιστα, χάνοντας τον μοναδικό, κανονικό πλέι μέικερ που διαθέτει στο πρώτο λεπτό του ημιτελικού. Αντί να χτυπήσει το «Panic Button» από την απώλεια του Γκος, ή από το -11 με το οποίο βρέθηκε να κυνηγά, έμεινε προσηλωμένη πάλεψε, επέστρεψε και πήρε το ματς με τους «γερόντους» Γιουλ, Κοζέρ να καταθέτουν την κλάση τους και τους Πουαριέ, Γιαμπουσέλε τα… μούσκουλα!

Ίσως να είμαι εμπαθής, αλλά το μπάσκετ δικαιώθηκε με τον αποκλεισμό της Μπαρτσελόνα. Με το ρόστερ που διαθέτουν οι «μπλαουγκράνα», θα έπρεπε να καταθέσουν μια πολύ πιο ελκυστική μπασκετική πρόταση όλη τη χρονιά και απέτυχαν παταγωδώς.

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και όλα τα επεισόδια των δύο κύκλων, εδώ.

Photo Credits: EuroLeague.net