O πόνος της απώλειας

O Ρεξ ήταν ένα λυκόσκυλο. Μεγαλόσωμος αλλά καθόλου επιθετικός.. σε τρόμαζε με το παρουσιαστικό του, αλλά όταν πλησίαζες καταλάβαινες πως είναι απολύτως ακίνδυνος. 

Έφυγε το 2008 κι ορκίστηκα ότι εκείνο τον πόνο δεν ήθελα να τον ξαναζήσω. 

Ένα χρόνο μετά εμφανίστηκε αυτή. Ένα βράδυ γυρίζοντας από τη δουλειά, ανοίγοντας την πόρτα του πατρικού μου, με περίμενε μια μικρή καφέ άσπρη χνουδόμπαλα, όχι μεγαλύτερη από την παλάμη μου. 

Το βλέμμα της εκείνο δεν γίνεται να το ξεχάσεις… όχι γιατί έχω τόσο καλή μνήμη και το θυμάμαι τόσο έντονα, όσο γιατί για 11 χρόνια δεν άλλαξε ποτέ… 

Παρέμενε το ίδιο.. ακόμα κι όταν μετακόμισα περίμενε κάθε φορά που επέστρεφα στο πατρικό μου, έβγαινε να με προϋπαντήσει πρώτη με το ίδιο βλέμμα…

Ακριβώς επειδή φοβόμουν να δεθω ξανά, Τόσκα δεν την φώναξα ποτέ… την αποκαλούσα Μητσο.. ναι, το θηλυκό.. 

Και ξέρεις τι; Αλήθεια άκουγε στο «Μήτσος»… δεν υπήρξε ούτε μια φορά που τη φώναξα και δεν ήρθε τρέχοντας κατά πάνω μου.. δεν άκουγε σε δυο ονόματα, αλλά αναγνώριζε τη φωνή μου…

Και μετά… καρκίνος στο μαστό… θεραπείες, εγχείρηση… όχι δεν ήμουν πια τόσο κοντά της, αλλά κάθε φορά με αντίκριζε με βλέμμα ίδιο οπως εκείνο της πρώτης φοράς… 

Πάλεψε η μικρούλα και ένα βράδυ έφυγε ήσυχα… λένε ότι ο πόνος της απώλειας, είναι ίδιος με το να χάνεις άνθρωπο… καμία φορά είναι μεγαλύτερος… 

ΥΓ: Το κείμενο είναι μια ανάρτησή μου στο Facebook στις 14/03/2020, τη βραδιά που ο Μητσάκος μου ξεκουράστηκε.

ΥΓ2: Να τα προσέχετε τα ζωάκια σας. Μας δίνουν τόση πολύ και ανιδιοτελή αγάπη, χωρίς να ζητούν τίποτα απολύτως…

ΥΓ3: Καλώς πλέον αυστηροποιήθηκαν οι ποινές για την κακοποίηση ζώων. Όχι μόνο γιατί έχουν ψυχή και νου, αλλά κυρίως διότι 99 στις 100 φορές δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ή δεν θέλουν, κάτι που κάνει την πράξη της κακοποίησης απεχθέστερη…

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys. Όλόκληρη την πρώτη σεζόν, θα τη βρείτε εδώ.