Ο θρίαμβος ενός σχεδίου

Παρασκευή βράδυ, γύρω στις 23:15. Το ντέρμπι “αιωνίων” στο ΣΕΦ έχει μόλις ολοκληρωθεί και ο Παναθηναϊκός πανηγυρίζει μια δίκαιη νίκη επί του Ολυμπιακού.

Δυστυχώς η καραντίνα μας κρατά μακριά από τους φίλους, κι έτσι το τέλος τέτοιων αγώνων μας βρίσκει στο κινητό, σε ένα ιδιότυπο διαδικτυακό post game show.

Συζητώντας λοιπόν το παιχνίδι, μια ατάκα καλού φίλου και συναδέλφου, πυροδότησε την έμπνευση για τις γραμμές που ακολουθούν. “Τρομερή ψυχολογία ο Παναθηναϊκός. Και σχέδιο φυσικά” . Δεν θα αποκαλύψω τον “πατέρα” της φράσης, αλλά μόνο τη διαφωνία μου.

Μοιάζει πέρα για πέρα άδικο να μπαίνει σε πρώτο πλάνο η δουλειά που έκανε ο κοουτς Κάτας στο κομμάτι της νοητικής/ψυχικής ανάτασης των “πράσινων” παικτών, σε σχέση με το τακτικό λάνο που εκτελέστηκε στο παρκέ του ΣΕΦ.

Ο Ισραηλινός προπονητής, μας προετοιμάζει εδώ και περίπου δέκα μέρες για την εικόνα του Φαλήρου, δοκιμάζοντας ψηλά σχήματα. Παραμονές του ντέρμπι, σημείωνα πως παγιώνει τον Γουάιτ στο “3” και την Παρασκευή το σχέδιο πήγε ένα βήμα… ψηλότερα με τον Παπαπέτρου στο “2”!

Δύσκολα θα παγιωθεί κάτι τέτοιο, αλλά αποδείχτηκε πετυχημένη η έμπνευση να “μικρύνει” το γήπεδο με ένα δάσος από μακριά χέρια που έκλεισαν όλες τις γωνιές πάσας από έξω προς τα μέσα, αλλά και τους διαδρόμους για τις διεισδύσεις των “κόκκινων” γκαρντ. Παράλληλα, “διαβάστηκε” άριστα το μειονέκτημα των “ερυθρόλευκων” στην κίνηση της μπάλας. Αν συνυπολογιστεί και το γεγονός ότι η διαφορά μεγέθους διασφάλισε τα ριμπάουντ, μάλλον μπαίνουν στο τραπέζι οι δύο βασικοί άξονες στους οποίους κινήθηκε το “ματ” του κόουτς Κάτας έναντι του Γιώργου Μπαρτζώκα. Η καλή ψυχολογία έρχεται αμέσως μετά, περίπου ως επακόλουθο. Το πλάνο βγαίνει στο παρκέ, ο Παναθηναϊκός συνειδητοποιεί γρήγορα πως “βραχυκύκλωσε” τον αντίπαλό του, νιώθει πιο άνετα στο παρκέ, παίρνει περισσότερα επιθετικά ρίσκα και κυριαρχεί ολοκληρωτικά.

Στον αντίποδα, ο Ολυμπιακός καλείται να λύσει το αγωνιστικό πρόβλημα, ειδικά στην επίθεση, εκεί όπου υπάρχουν στιγμές που οι πόντοι σημειώνονται με πόνο, κόπο και αίμα. Μόνο λίγες δεν είναι οι φορές που η μπάλα “κολλάει” στα χέρια των γκαρντ, απόρροια αφενός της έλλειψης κίνησης χωρίς την μπάλα, αφετέρου από το γεγονός ότι οι συνεργασίες “δύο εναντίων δύο” διαβάστηκαν από τους αντιπάλους. Ο συνδυασμός των δύο στοιχείων κάνει την επιθετική λειτουργία προβλέψιμη κι όσο λείπουν οι Παπανικολάου-Βεζένκοφ να χτυπήσουν με διεισδύσεις και σουτ τις close out άμυνες (ειδικά ο πρώτος), το πρόβλημα θα διογκώνεται.

Στο ντέρμπι, ουκ ολίγες φορές μπορούσες να διαβάσεις την απογοήτευση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των παικτών, που ένιωθαν την πίεση και λύγισαν υπό το βάρος της. Κάτι στο οποίο αναφέρθηκε και ο κοουτς Μπαρτζώκας στις δηλώσεις του μετά το ματς. Βέβαια, όπως επίσης ανέφερε ο Έλληνας προπονητής, το rebuilding της ομάδας χρειάζεται χρόνο, ειδικά όταν πολλοί από τους παίκτες του ρόστερ έχουν μηδενική ή ελάχιστη εμπειρία από το υψηλότερο επίπεδο.

Όπως και να χει, με δέκα αγωνιστικές να απομένουν, τούτη την στιγμή ο Παναθηναϊκός είναι σε καλύτερο αγωνιστικό φεγγάρι από τον Ολυμπιακό και μπορεί να ατενίζει το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία.

ΥΓ: Προφανώς η απουσία του Νέντοβιτς λειτούργησε θετικά στην υιοθέτηση ενός ψηλού σχήματος από τον Παναθηναϊκό, όχι όμως από ανάγκη, αλλά από επιλογή. Κι αυτό αποδεικνύεται από τον ελάχιστο ρόλο που είχαν οι Φόστερ και Μακ στο ματς. Διόλου τυχαία, ο Ολυμπιακός επέστρεφε στο ματς στις στιγμές που κάποιος από τους δύο βρισκόταν στο παρκέ και οι “πράσινοι” έπαιζαν με πιο… παραδοσιακά σχήματα στο παρκέ.

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και ολόκληρη την πρώτη σεζόν εδώ.

Photo Credits: Euroleague.net