Σκακιστής ή μυρωδιάς, ένα… γεφυράκι δρόμος

«Εντάξει, ο ίδιος κοιμήθηκε πάλι. Είκοσι άτομα βοηθούς έχει, δεν βρέθηκε ένας να του πει να κάνει αλλαγές;».

Ό,τι διαβάσατε μόλις, ειπώθηκε από οπαδό του Ολυμπιακού, στο γεφυράκι ακριβώς έξω από το Δελφινάριο. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πώς πρόκειται για κάποιου είδους «αστείο», σαν αυτά που ευδοκιμούν στη συγκεκριμένη περιοχή. Αλλά φευ.

Θέλετε ακόμα ένα παράδειγμα, αγνού ελληνικού οπαδισμού; Τρίτο λεπτό, επαναλαμβάνω, τρίτο λεπτό του αγώνα Ολυμπιακός – Μπαρτσελόνα, κι ο Άλεκ Πίτερς βρίσκει σίδερο, οι «μπλαουγκράνα» ανοιχτό γήπεδο, σκοράρουν κι αρχίζουν να φτιάχνουν διαφορά.

«Κάνε αλλαγές, δεν το βλέπεις ότι σέρνονται; Θέλουμε 4άρι δεν μπορεί αυτός ο Πίτερς». Ξαναγράφω για να γίνω σαφής. Στο τρίτο λεπτό ενός αγώνα, στη δεύτερη αγωνιστική της κανονικής περιόδου!

Ο Έλληνας οπαδός είναι ερωτευμένος με τη νίκη κι όχι με το παιχνίδι, όποιο κι αν είναι αυτό. Επίσης, δεν έχει μάθει να χάνει. Όταν αυτό συμβαίνει, προφανώς ο αντίπαλος δεν ήταν καλύτερος, αλλά είτε κάποιος αποκοιμήθηκε στου καραβιού την πλώρη -συνήθως ο δύσμοιρος ο προπονητής-, ή σκοτεινές και ανίερες δυνάμεις, τούς πολεμούν.

H νοοτροπία ποτίστηκε στο θυμικό των ανθρώπων που κατοικούν σε τούτη τη γωνιά της Ευρώπης από την στιγμή που γεννιόμαστε. Από το σχολείο ακόμα, μαθαίνουμε πως η ελληνική φυλή κάνει πάντα το καλό και δεν έχει βλάψει ποτέ κανέναν. Πάντα αμύνεται επί του πατρίου εδάφους. Μαντέψτε, σάς έχω νέα. Στην πραγματική ζωή, ούτε πάντα κερδίζουν οι «καλοί», ούτε πάντα είμασταν στην σωστή την πλευρά της ιστορίας.

Επιστροφή στα γήπεδα. Επειδή έχω το κακό συνήθειο να τα επισκέπτομαι ακόμα κι όταν δεν εργάζομαι σε αυτά, το είδος οπαδών που περιγράφω δεν φοράει μόνο ερυθρόλευκα. Φοράει πράσινα, κίτρινα, ασπρόμαυρα και κάθε είδους απόχρωση.

Από την αρρώστια «εγώ ξέρω καλύτερα» δεν γλίτωσε ούτε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς όταν σήκωνε τα ευρωπαϊκά σαν στραγάλια. Πρώτα ήταν Γκαστόνε -το σούπερ τυχερό παπί της Disney για τους νεαρότερους- ή μάλλον τα έχασε που θέλει να κάνει πεντάρι τον Μπατίστ ή αμυντικά όπλα τους Νίκολας και Χατζηβρέττα.

Σκακιστής ή μυρωδιάς;

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας μεταμόρφωσε τον Ολυμπιακό και τρία χρόνια τώρα, το δημιούργημά του έγινε αντικείμενο θαυμασμού, έφτασε δύο φορές στο Final 4 και δύο… σουτ μακριά από έναν τελικό κι ένα τρόπαιο.

Εν τέλει, ούτε ο ίδιος μπορεί να ξεφύγει από την αδηφάγο μανία για νίκες, πάντα, παντού και με οποιοδήποτε κόστος. Οι «ερυθρόλευκοι» εμφανίστηκαν στο παρκέ για να αντιμετωπίσουν την Μπαρτσελόνα με τρεις απουσίες βασικού κορμού (Σίκμα, ΜακΚίσικ, Γκος).

Μπήκαν στο ματς με προφανές έλλειμμα πνευματικής ετοιμότητας –αγαπημένη ατάκα του Γιάννη Αλυσανδράτου αυτή-, βρέθηκαν στο -15 και χρειάστηκε να υπερβάλλουν εαυτούς. Αντί να παραδοθούν, όπως θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί, πάλεψαν, προηγήθηκαν με επτά στο 36’ (66-59) και κάπου εκεί, οι μηχανές παρέδωσαν πνεύμα.

Η πρώτη εξάτμιση που έβγαλε ξερό ήχο από την έλλειψη βενζίνης, ήταν εκείνη του Τόμας Γουόκαπ, για να ακολουθήσει εκείνη του -επανακάμψαντα από τραυματισμό- Μουστάφα Φαλ. Επειδή παίζει κι ο αντίπαλος, απολογούμαι που το επαναλαμβάνω, αλλά νιώθω την ανάγκη να το τονίζω, η Μπαρτσελόνα έτρεξε ένα δικό της 14-0 κι έφυγε νικήτρια από το Φάληρο (68-77).

Απολύτως δίκαια. Οι «μπλαουγκράνα» εκμεταλλεύτηκαν τα κορμιά που είχαν να «ξοδέψουν» στο παρκέ, έδειξαν επιθετικές αρετές, έφτιαξαν αρκετά ελεύθερα τρίποντα και φυσικά εκμεταλλεύτηκαν τις απουσίες του αντιπάλου. Γενικώς, ομολογώ πως, στις πρώτες στροφές της νέας περιόδου, το δημιούργημα του Ρότζερ Γκριμάου παρουσιάζει ενδιαφέρον.

Στο τέλος της μέρας, ο Μπαρτζώκας παραμένει ένας από τους κορυφαίους προπονητές της γενιάς του, ου μην και στην ιστορία της EuroLeague. Χθες, μαζί με τους παίκτες του, παρέδωσε τα πρώτα διαπιστευτήρια της χρονιάς. Παρά την ήττα, ο Ολυμπιακός θα παραμείνει μια ομάδα που αρνείται να ηττηθεί, θα παίζει πάντα με τη βελόνα στο «κόκκινο» και θα ξεκινά τη διαδικασία επιβολής στον αντίπαλο, μέσα από την άμυνα.

Ακόμα κι αν του λείπουν τρία βασικά γρανάζια της μηχανής. Στ’ αλήθεια, πόσες ομάδες θα έφταναν στο όριά της την Μπαρτσελόνα του ασύγκριτου βάθους στον πάγκο, με τρεις βασικούς μείον; Πιθανώς, ούτε καν η Ρεάλ, Πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2023 κι έτερη με τρομακτικό depth chart…

Αντί επιλόγου…

Πώς καταρρέουν 630 λέξεις κειμένου; Φεύγοντας από το γήπεδο συζητούσα με συνάδελφο πως αν κάτι θα ήθελα, ήταν να δω περισσότερο τον Μιχάλη Λούντζη, αφού ελλείψει του Γκος, δεν υπήρχε άλλος πόιντ γκαρντ στο ρόστερ. Ή ακόμα και τον Τανούλη, καθώς ήταν ξεκάθαρο πώς στο τέλος του ματς, Γουόκαπ, Μιλουτίνοφ και Φαλ -οι παίκτες που βρίσκονται μπροστά τους στο rotation δηλαδή- είχαν ξεμείνει από ανάσες και καθαρό μυαλό.

Βέβαια, επιστρέφοντας στη Γη και την Ελλάδα, σκεφτείτε τι θα γινόταν, αν στο ματς της Παρασκευής, ο Μπαρτζώκας έριχνε στο παρκέ τον Τανούλη κι ο ταλαντούχος σέντερ έχανε 2-3 μάχες από τον αντίπαλο. Ή αν ο Μιχάλης Λούντζης «πούλαγε» μια μπάλα στο κέντρο, την στιγμή που οι «ερυθρόλευκοι» πάλευαν να επιστρέψουν στο ματς. Δεν λέω καν, τι θα συνέβαινε, αν οι Τανούλης, Πάπας, Αμπόσι έπαιζαν στο Αλεξάνδρειο την περασμένη Κυριακή κι ο Ολυμπιακός γνώριζε την ήττα…

Άρα, κατάπια γρήγορα το σχόλιο, σκεπτόμενος πως, ακόμα κι οι κορυφαίοι συνθηκολογούν με την εξέδρα που ξέρει καλύτερα από εκείνους, και στον βωμό μιας νίκης, αφήνουν λίγο στην άκρη την ανάπτυξη των πρότζεκτ…

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και όλα τα επεισόδια των δύο κύκλων, εδώ.