Βρέχει και στην καρδιά μου…

Η ζωή του και το έργο του, είχαν τόσες πτυχές, που είναι αδύνατο να καταγραφούν σε ένα κείμενο.

Ό,τι διαβάσετε από εδώ και κάτω, δεν συνιστά ούτε «αγιογραφία», αλλά τις σκόρπιες σκέψεις, ενός ανθρώπου που μαγεύτηκε από τις μελωδίες και κυρίως, διδάχθηκε πως η μουσική και η τέχνη μπορεί να γίνει μορφή αντίστασης. Ενός ανθρώπου, που αποχαιρετά ένα από τα πρότυπά του και μαζί μια από τις μεγαλύτερες μορφές της ελληνικής ιστορίας με πολιτική και πολιτιστική δράση αξεπέραστη.

Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν μένει πια εδώ. Το σώμα του δεν άντεξε. Το πνεύμα του όμως θα είναι εδώ στο διηνεκές, μέσα από τις νότες, τα τραγούδια, αλλά και τη δράση του. Για τον καλλιτέχνη που μελοποίησε ποιήματα, κάνοντάς τα προσιτά στα λαϊκά στρώματα. Ο Ελύτης, ο Ρίτσος κι ο Σεφέρης έγιναν κτήμα όλων, μέσα από τις μελωδίες του και παράλληλα, τα όργανα της λαϊκής μας παράδοσης, πήραν τη θέση που τους αρμόζει.

Οι νότες καρφώνονται στη συλλογική μνήμη και -ελπίζω- θα βοηθήσουν τις επόμενες γενιές να μάθουν με τον πλέον γλαφυρό τρόπο τα γενόμενα σε τούτη εδώ την μεριά της οικουμένης. Κυρίως, όταν παίρνουμε τη ζωή μας λάθος, έρχονται εκείνες οι μελωδίες να θυμίσουν πως οι σκοτεινές εποχές δεν απέχουν χιλιάδες χρόνια, αλλά μερικές δεκαετίες.

Ο ίδιος ο Μίκης, έζησε την αντίσταση, βασανίστηκε και εξορίστηκε, για να θέσει, μαζί με το πνεύμα του, και το σώμα του στην υπηρεσία της πατρίδας του. Έγινε σύμβολο αντίστασης, η φωνή των ανθρώπων που ζούσαν κάτω από ζυγό, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλον τον κόσμο.

Όπως ο ίδιος μελοποιούσε το «μην λησμονάτε τη χώρα μου», έτσι κι εμείς οφείλουμε να κλίνουμε το γόνυ σε μια τεράστια μορφή και υποσχόμαστε πως ο ίδιος είναι σίγουρο ότι δεν θα λησμονηθεί. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού τα μνημεία που μας άφησε, είναι παρακαταθήκη της παγκόσμιας ιστορίας της τέχνης.

«Σώπα, όπου να ναι, θα σημάνουν οι καμπάνες», αυτή τη φορά όχι για τη λευτεριά, αλλά για το ύστατο χαίρε στον Μίκη Θεοδωράκη….