Αν υπήρχε βραβείο καλύτερου συμπαίκτη…

Ξημερώνει Πέμπτη 21 Ιουλίου. Οι Μπακς βρίσκονται στο +4 και η άμμος στην κλεψύδρα αδειάζει. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο παίρνει στην ευθύνη, για να σχεδιάσει την επίθεση που μπορεί να κρίνει το δαχτυλίδι του πρωταθλητή στο NBA.

Ο ίδιος βρίσκεται στις παρυφές των 50 πόντων και ήδη οι στατιστικές υπηρεσίες αναζητούσαν τα ρεκόρ που θα σπάσει ο Greek Freak. Εκείνος όμως, είναι τόσο προσηλωμένος στον στόχο που βλέπει μόνο το Λάρι Ο’Μπράιεν, το Άγιο Δισκοπότηρο του Παγκόσμιου Μπάσκετ.

Την ίδια ώρα, ο Κρις Μίντλετον περνά από δίπλα του και ζητά την μπάλα. Ο δύο φορές MVP της κανονικής περιόδου, ο άνθρωπος που θα γινόταν MVP των τελικών, με βάση τις οργιώδεις εμφανίσεις του, δεν το σκέφτεται στιγμή. Χέρι με χέρι, αφήνει το αντικείμενο του πόθου των απανταχού μπασκετόφιλων στα χέρια του συνοδοιπόρου του και  βουτά στο «ζωγραφιστό».

Θα παλέψει για το ριμπάουντ, αλλά δεν θα χρειαστεί. Ο Μίντλετον -που τόσα έχει ακούσει για την ασταθή του απόδοση- έχει κρύο αίμα την κρισιμότερη ώρα. Η μπάλα αναπαύεται στο διχτάκι, το ταμπλό γράφει πλέον 102-96 και το ποτάμι δεν γίνεται να γυρίσει πίσω…

Σκάρτο ένα λεπτό αργότερα, το Μιλγουόκι πανηγυρίζει ξανά. Δεν είναι, δα, και μικρό πράγμα. Πενήντα χρόνια περίμεναν την στιγμή, μισό αιώνα ακριβώς! Ο Γιάννης φεύγει, πέφτει στην αγκαλιά της μητέρας του, εν συνεχεία της συζύγου του και στο τέλος θα καθίσει στην άκρη του πάγκου, σαν απόμαχος, λυγίζοντας, αναλογιζόμενος το μέγεθος της επιτυχίας.

Λίγο αργότερα, θα στηθεί μπροστά στο μικρόφωνο, στο κέντρο του γηπέδου, ως ο MVP των τελικών, με τον Μίντλετον στο φόντο, να κραδαίνει το βαρύτιμο τρόπαιο. Απολύτως λογικά, η δημοσιογράφος τον ρωτά πως είναι για τον ίδιο και τον… υπασπιστή του να φτάνουν ως το τέλος του δρόμου, τι σημαίνει να είναι συμπαίκτες για τόσα χρόνια.

«Κρις, τα καταφέραμε», θα ψελλίσει, πριν φύγει από τη θέση του, για να αγκαλιάσει τον άνθρωπο με τον οποίο μοιράζονται τα ίδια αποδυτήρια για οκτώ ολόκληρα χρόνια. Από τις 15 νίκες της κανονικής περιόδου το 2015, στις 15 νίκες στην post season του 2021.

Αυτή η αγκαλιά, ήταν η πλέον απτή απόδειξη πως οι δυο τους έμειναν στο Μιλγουόκι, γνωρίζοντας πως δεν θα βρουν πουθενά αλλού στο NBA την υποστήριξη που χαρίζει ο ένας, στον άλλον.

«Με τραβάει κάθε μέρα προς το μεγαλείο», θα πει μόλις βρει ξανά την αυτοκυριαρχία του. «Είμαι χαρούμενος για κάθε λεπτό που παίξαμε μαζί». Εκείνη την στιγμή, την στιγμή που όλα τα φώτα είναι στραμμένα πάνω του, και δικαίως, ο Αντετοκούνμπο θα αποθεώσει τον άνθρωπο που ξέρει καλύτερα από τον καθένα, πόσο δύσκολη ήταν αυτή η διαδρομή προς την κορυφή. Προς το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας του… Θα μπορούσε να πάει σε μια super team το καλοκαίρι, αλλά ο ίδιος προτίμησε να γίνει super συμπαίκτης και να μείνει εκεί όπου θα είχε δίπλα του κάποιον να καλύπτει τα νώτα του. Όπως, στο σουτ που έκρινε το δαχτυλίδι, 56’’ πριν το φινάλε του Game 6…

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και ολόκληρη την πρώτη σεζόν εδώ.

Photo Credits: Associated Press