Η 25η Νοεμβρίου άλλαξε για πάντα

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας όμως μία τεράστια ποδοσφαιρική κληρονομιά.

Είχα γράψει πριν από έναν μήνα σε κείμενό μου ανήμερα των γενεθλίων του: «Εντελώς αντισυμβατικός, ακραίος σε βαθμό κακουργήματος, αλλά ανθρώπινος! Πέρα από τις ικανότητές του με το πετσί στα πόδια, υποστήριξε αρκετά τις τοπικές κοινωνίες στις οποίες βρέθηκε. Συνδέθηκε με τον κόσμο και λατρεύτηκε όσο κανείς άλλος σε εποχές όπου η πλειονότητα των τωρινών αστέρων μετά βίας θα επιβίωνε, χωρίς αυτό να αναιρεί την αξία τους».

Για εμένα ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν όλα τα παραπάνω. Όταν ξεκίνησα να παρακολουθώ ποδόσφαιρο και παράλληλα να κλοτσάω το τόπι, ο ΘΕΟΣ έβαζε τέλος στην καριέρα του. Τ’ ακούσματα των κατορθωμάτων του από τον πατέρα μου, με οδήγησαν μερικά χρόνια αργότερα να παρακολουθώ σε βιντεοκάσετες τα όσα έκανε. Πραγματικά σε σαγήνευε η δεξιότητά του, αλλά και το πάθος που εμφάνιζε στο χορτάρι, δημιουργώντας το δικό του ποδοσφαιρικό έθνος.

Κατακρίθηκε όσο λίγοι για τις πράξεις του εκτός των γηπέδων, ωστόσο δεν απέφυγε ποτέ τις συνέπειές τους. Αυτό τον έκανε ακόμα πιο ξεχωριστό τόσο στα μάτια των υποστηρικτών του, όσο και σε εκείνα των επικριτών του. Δεν δίστασε ποτέ να πει την άποψή του, ακόμα και ενώπιον του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’ όταν επισκέφτηκε το Βατικανό: «Περίμενα να βρω αγίους και είδα χρυσούς πολυελαίους και μεταξωτές κουρτίνες».

Η 25^η Νοεμβρίου σηματοδοτεί όχι τον θάνατο, αλλά το πέρασμα στην αιωνιότητα του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή που είδε ποτέ ο κόσμος. Του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Πέραν τούτου, δύο ακόμα τεράστιες μορφές απεβίωσαν την ίδια ακριβώς ημερομηνία. Πρώτος, πριν από 15 χρόνια ένας αντισυμβατικός «μάγος» της στρογγυλής θεάς, ο Τζορτζ Μπεστ. Ενώ πριν από τέσσερα χρόνια ένας φίλος του Μαραντόνα και τεράστια πολιτική προσωπικότητα, ο Φιντέλ Κάστρο.

«Ο πιο ανθρώπινος των θεών»

Κλείνοντας, αφήνω εδώ μία παράγραφο από το βιβλίο του Εντουάρντο Γκαλεάνο, «Καθρέφτες: Μία σχεδόν Παγκόσμια Ιστορία»:

«Κανένας καταξιωμένος ποδοσφαιριστής δεν είχε μιλήσει ανοιχτά κατά των αφεντικών του εμπορικού ποδοσφαίρου. Το έκανε ο πιο διάσημος και δημοφιλής όλων των εποχών, υπερασπιζόμενος τους λιγότερο διάσημους και λιγότερο δημοφιλείς παίκτες. Ενας γενναιόδωρος και αλληλέγγυος άνθρωπος, ένα είδωλο, που μέσα σε πέντε λεπτά είχε σουτάρει τα δυο πιο αντιφατικά γκολ ολόκληρης της ιστορίας του ποδοσφαίρου.

Οι οπαδοί του τον λάτρευαν και για τα δυο: δεν θαύμαζαν μόνο το γκολ του καλλιτέχνη, εκείνο που έβαλε με τα διαβολικά του πόδια, αλλά και το γκολ του κλέφτη -ίσως μάλιστα περισσότερο αυτό-, εκείνο που το χέρι του έκλεψε. Τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα τον λάτρευαν όχι μόνο για τα υπέροχα ακροβατικά του, αλλά και γιατί ήταν ένας τρωτός θεός, αμαρτωλός, ο πιο ανθρώπινος των θεών. Μπορούσες εύκολα να αναγνωρίσεις στο πρόσωπό του όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες συρρικνωμένες, ή τουλάχιστον τις αρσενικές αδυναμίες: ήταν γυναικάς, κοιλιόδουλος, πότης, απατεώνας, ψεύτης, φανφαρόνος, ανεύθυνος.

Ομως οι θεοί, όσο και ανθρώπινοι κι αν είναι, δεν βγαίνουν ποτέ στη σύνταξη. Ο ίδιος δεν μπόρεσε να επιστρέψει στο ανώνυμο πλήθος απ’ όπου είχε βγει. Η δόξα, που τον είχε βγάλει από τη φτώχεια, τον κρατούσε φυλακισμένο. Ο Μαραντόνα ήταν καταδικασμένος να παριστάνει τον Μαραντόνα, ήταν υποχρεωμένος να είναι αστέρι σε κάθε γιορτή, το μωρό σε κάθε βάφτιση και ο νεκρός σε κάθε κηδεία. Η δόξα είναι ένα ναρκωτικό που προκαλεί μεγαλύτερη καταστροφή απ’ ό,τι η κοκαΐνη. Στις αναλύσεις αίματος και ούρων δεν ανιχνεύεται».

Εις το επανιδείν

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys. Όλόκληρη την πρώτη σεζόν, θα τη βρείτε εδώ.