Η εποχή των αχόρταγων εγωισμών

Τι είναι εκείνο που τονώνει περισσότερο την ψυχολογία της σημερινής κοινωνίας άραγε;

Δευτέρα βράδυ, καθήμενος σε μία ξύλινη τάβλα και απολαμβάνοντας μουσική στην «σκιά των βράχων». Ιδανικό σενάριο για να ξεκινήσει η εβδομάδα θα έλεγε κανείς και με βρίσκει σύμφωνο. Απλά όταν οι στίχοι είναι δυνατοί και εκφράζουν πεδία δυσπρόσιτα για την καθημερινή σκέψη, ο προβληματισμός δεν αργεί να γεννηθεί.

Γενικότερα, το τελευταίο διάστημα παρατηρώ αντιδράσεις, σχόλια και τοποθετήσεις διάφορων ανθρώπων στα social media για περιστατικά που συμβαίνουν. Είτε αφορούν τον αθλητισμό είτε την ζωή. Το συνολικό συμπέρασμα, μπορείτε να το βρείτε στον τίτλο του κειμένου αυτού.

«Κάποτε γνώρισα μία λίμνη, που ‘θελε να ‘ναι θάλασσα», αναφέρει ο στίχος του Μίλτου Πασχαλίδη στο Παραμύθι με λυπημένο τέλος. Αν αφήσουμε το… ρομαντικό 1995 που γράφτηκε το εν λόγω τραγούδι και εξετάσουμε το παρόν, πιστεύω ότι η πλειονότητα των ανθρώπων έχει φανταστεί τον εαυτό της ως «θάλασσα». Συμπεριλαμβανόμενου και του υπογράφοντος.

Κοινώς, όλοι μας έχουμε σκεφτεί τον εαυτό μας ως κάτι μεγαλύτερο από αυτό που είμαστε. Αυτό δεν αποτελεί κάποιου είδους πρόβλημα. Αλίμονο άλλωστε αν ποινικοποιήσουμε ΚΑΙ τα όνειρα.

Το «κακό» κρύβεται αλλού. Κατά πόσο μόχθησε καθένας για το όνειρό του, ασχέτως αν το υλοποίησε ή όχι. Ή απλά πλάσαρε τον εαυτό του ως «θάλασσα». Βλέπετε τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ανάμεσα στα πολλά καλά τους, περιλαμβάνουν και κάμποσα αρνητικά. Ένα από αυτά, το σημαντικότερο κατ’ εμέ, η ψεύτικη εικόνα που δημιουργούν για ένα άτομο και την ζωή του.

Πού μας πηγαίνει αυτό το τρεχαντήρι;

Από τους στίχους του Μίλτου, σε εκείνους του Άλκη Αλκαίου στο κατώφλι του 21^ου αιώνα. «Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει, ενθύμια παλιά και φυλακτά». Ο χρόνος κυλάει γρήγορα και σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, όπως ο δυνατός αέρας. Ακόμα και την επαφή με το συναίσθημά μας, το σπουδαιότερο ενθύμιο και φυλακτό της ζωής.

«Ένας τελάλης σ’ έρημη πλατεία, τριάντα χρόνια ψάχνει την αιτία», συνεχίζει ο σπουδαίος ποιητής.Ένα στοιχείο που λείπει από την σημερινή κοινωνία, είναι η ειλικρίνεια. Εκείνη η δύναμη να σταθείς απέναντι στον καθρέφτη και ως άλλος τελάλης, να αναφωνήσεις την αιτία αντικρίζοντας το «μέσα» σου. Πλέον, η πλειονότητα καθοδηγείται από τα χρήματα, τα likes, τα follows, τα views και τα impressions.

Έχετε αναρωτηθεί ποιο είναι το σημαντικότερο «metric» στην ζωή σας; Εκείνο που της δίνει νόημα και δύναμη για να κάνει ένα βήμα μπροστά ανεξαρτήτως συνθηκών. Που κρατάει την φλόγα αναμμένη στου «δρόμου το λιοπύρι και το χιόνι».

Μπορεί να ακούγεται αστείο εν έτη 2024, διότι δεν ανακαλύπτω την Αμερική, παρόλα αυτά η ανθρωπότητα ξεχνάει γρήγορα. Ο κόσμος βαδίζει σε ταχύτατους ρυθμούς πια. Η ζωή παίρνει μία διαφορετική τροπή καθημερινά και το άσχημο είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα που να ενώνει το «χθες» με το «σήμερα» και πολλώ δε μάλλον με το «αύριο».

Ένας δεσμός που είναι υπέρ απαραίτητος, ούτως ώστε να μην ξεχνάμε την προέλευσή μας. Το πού βαδίζουμε, αλλά και την κατεύθυνση που οφείλουμε να δώσουμε στους επόμενους. Βλέπετε, εν τη απουσία του «δεσμού» αυτού, κυνηγάμε αδυσώπητα την διάκριση, σε μία προσπάθεια να ταΐσουμε τον εγωισμό μας.

Άλλοτε παριστάνοντας κάτι που δεν είμαστε, άλλοτε μέσα από έναν αριθμό αντιδράσεων και σχολίων σε μία δημοσίευση. Μα προπαντός, αδιαφορώντας πλήρως για το κενό που δημιουργείται και τις συνέπειες αυτού, εξετάζοντας μονάχα το «εγώ».

Εις το επανιδείν

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και όλα τα επεισόδια των δύο κύκλων, εδώ.

Photo credits: nsslha blog