Η μοναξιά του πλήθους

Σε μία κοινωνία που βυθίζεται στο σκοτάδι, το μόνο που μπορείς να της πεις είναι όνειρα γλυκά και να συνεχίσεις μόνος τη δική σου ξεχωριστή πορεία στο φως!

Χαιρετώ! Η αλήθεια είναι ότι πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που τα είπαμε γραπτώς και όχι προφορικώς. Φυσικά, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μάρκο, που έχει στηρίξει το blog με ατελείωτες μπασκετικές και ποδοσφαιρικές αράδες!  Απολογούμαι, όμως υπάρχουν στιγμές που το πνεύμα δεν ακολουθεί την θέληση. Και πώς να ακολουθήσει εδώ που τα λέμε, όταν καθημερινά περνάνε μέσα από τα αυτιά κραυγές αγωνίας από μία κοινωνία που βαδίζει από το κακό στο χειρότερο.

Βιασμοί ανηλίκων, σκάνδαλα σε δομές φιλοξενίας παιδιών, γυναικοκτονίες, δολοφονίες και ένα πολιτικό σκηνικό για κλάματα. Βέβαια, το πραγματικά ανησυχητικό του παρόντος, είναι η «ανοσία» που αναπτύσσεται στο κοινωνικό σύνολο σε όλα τα παραπάνω περιστατικά κακοποίησης. Μίας κακοποίησης σωματικής, πνευματικής και ηθικής.

Παρακολούθησα πρόσφατα ένα αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο στην κρατική τηλεόραση. Ανάμεσα στα τραγούδια που ακούστηκαν, ήταν και οι «7 νάνοι στο SS Cyrenia». Οι στίχοι του Καββαδία παραμένουν διαχρονικοί, συγκλονιστικοί και πάντα ταιριαστοί με τα τεκταινόμενα κάθε εποχής.

«Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει. Μ’ ένα ξυστρι καθάρισέ με απ’ τη μοράβια. Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει. Γιέ μου που πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια».

Ο χρόνος κυλάει γρήγορα και σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, όπως ο Σάλαχ το κατάστρωμα στο ταξίδι προς τον Σταυρό του Νότου. Ακόμα και την επαφή με το συναίσθημά μας. Τούτη είναι η «μοράβια» που έχει εμφανιστεί τις τελευταίες δεκαετίες στην κοινωνία και δεν λέει να καθαριστεί. Με αποτέλεσμα την γιγάντωση των φαινομένων βίας, πάσης φύσεως (λεκτική, σωματική, ψυχική κ.ό.κ.).

Παράλληλα, υπάρχουν ζητήματα ζόρικα που καλούμαστε να λύσουμε. Όπως η λερωμένη συνείδησή μας. Δεν διακρίνω το τελευταίο διάστημα καμία ηθική αντίληψη στην πλειονότητα. Όσοι διαβάζετε την στήλη και ακούτε το podcast, γνωρίζετε από πρώτο χέρι, πως όταν αναφέρομαι σε ηθική, δεν εννοώ τον καθωσπρεπισμό. Αλλά τον κώδικα αξιών που διέπει ή δεν διέπει τον κάθε ένα από μας.

«Γιε μου πού πας; Μάνα θα πάω στα καράβια». Ένας στίχος που δεν προήλθε από κάποια μέθεξη του Καββαδία, αλλά από την πραγματικότητα μίας παλαιότερης εποχής. Όταν το ψωμί δεν ήταν… δεδομένο για κανέναν. Στο παρόν μπορεί ο άρτος να υπάρχει στο τραπέζι, δυστυχώς όμως δεν βρίσκω την εκτίμηση προς αυτόν.

Μπορεί να ακούγεται αστείο εν έτη 2022, διότι δεν ανακαλύπτω την Αμερική, παρόλα αυτά η ανθρωπότητα ξεχνάει γρήγορα. Ο κόσμος βαδίζει σε ταχύτατους ρυθμούς πια. Η ζωή παίρνει μία διαφορετική τροπή καθημερινά και το άσχημο είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα που να ενώνει το «χθες» με το «σήμερα» και πολλώ δε μάλλον με το «αύριο».

Ένας δεσμός που είναι υπέρ απαραίτητος, ούτως ώστε να μην ξεχνάμε την προέλευσή μας. Το πού βαδίζουμε, αλλά και την κατεύθυνση που οφείλουμε να δώσουμε στους επόμενους. Βλέπετε, εν τη απουσία του «δεσμού» αυτού, κυνηγάμε αδυσώπητα την διάκριση, πάσης φύσεως, αδιαφορώντας πλήρως για την καμένη γη που αφήνουμε για τους επόμενους. Και όλο αυτό, οδηγεί κάμποσους στα… καράβια.

Σε μία κοινωνία που βυθίζεται στο σκοτάδι, το μόνο που μπορείς να της πεις είναι όνειρα γλυκά και να συνεχίσεις μόνος τη δική σου ξεχωριστή πορεία στο φως!

«Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο, εκείνη που την νιώθεις μέσα στο πλήθος. Γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου. Δεν μετράει τους παλμούς της καρδιάς σου. Δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου. Απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές σε σπρώχνει για να περάσει», Γιάννης Ρίτσος.

Εις το επανιδείν

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και όλα τα επεισόδια των δύο κύκλων, εδώ.