Η θλίψη μίας απέραντης μετριότητας

Τετάρτη, ώρα 20.00. Λίγη ώρα πριν από το τζάμπολ της αναμέτρησης Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Πιάνω τον εαυτό μου να λογομαχεί με έναν φίλο καρδιάς, για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των τελικών της Basket League. Ορισμένα λεπτά αργότερα, θύμωσα τόσο πολύ με τον εαυτό μου…

Ο αθλητισμός δεν είναι ούτε πούτσες στην κερκίδα, ούτε μπανάνες, ούτε μεγάλες δηλώσεις, ούτε πύρινα άρθρα κατά συστημάτων, προσώπων και περί χουνεριών, ούτε υβριστικά συνθήματα εμετικού περιεχομένου (περί νόσων, χιαστών κλπ), ούτε τραμπούκες, ούτε ούτε ούτε.

Γενικά, δεν είναι τίποτα από όλα όσα βιώνουμε στο όμορφο χωριό μας. Είναι συναισθήματα, καθαρά, αμόλυντα από μίσος ή παραγοντικά συμφέροντα. Μακριά από χαρτζιλίκια και εργασιακά κόλπα για να γίνεις αρεστός…

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περιγραφή των ανθρώπων της Εθνικής Ομάδας Κωφών για την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο, πόσο εκκωφαντική ήταν και ας μην περιείχε καμία λέξη. Καμία! Μονάχα συμβολισμούς (ελέω της νοηματικής).

Ή την περιγραφή ενός τυφλού φιλάθλου που παρακολούθησε μέσα από το γήπεδο με την βοήθεια της τεχνολογίας τον αγώνα της αγαπημένης του ομάδας. Την έκρηξη των δικών του συναισθημάτων, που δεν ήταν ορμώμενα από εικόνες και δεν ”βιάζονταν” από τις μαλακίες των οπαδών.

Κάποια στιγμή σε αυτή την άκρη της Μεσογείου οφείλουμε να καταλάβουμε ότι ο αθλητισμός πρεσβεύει πολλά περισσότερα από το φτηνό οπαδιλίκι, το οποίο πουλάει η πλειοψηφία των ανθρώπων που περιστοιχίζουν τον επαγγελματικό αθλητισμό.

Αθλητισμός είναι το χαμόγελο του «Μανόλο» μετά το 5.87 στην Ρώμη. Το άλμα του Μπούγλα στο βάθρο του Γύρου Ελλάδας. Ο λυγμός της Στεφανίδη για την παρουσία ξανά στα μετάλλια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Η τρεμάμενη φωνή του 88χρονου Γιάννη Πολυκανδριώτη μετά την πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό του Conference League. Η εξομολόγηση του Παπαπέτρου (για την ψυχολογική κατάρρευση) μετά τον τελικό της Ευρωλίγκας.

Είναι το χτυποκάρδι του πιτσιρικά, του 30άρη, 40άρη… 80άρη όταν πηγαίνει στο γήπεδο. Είναι τόσα και άλλα τόσα. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν είναι τα όσα θλιβερά γίνονται εδώ και 12 μέρες περίπου. Μπολιάζοντας με μίσος την σκέψη, την καρδιά και το στόμα χιλιάδων…

Οφείλουμε να αλλάξουμε την κατάσταση

Σας ζητώ συγνώμη για την «σκληρή» γλώσσα και την βωμολοχία. Οφείλουμε να  διαφοροποιήσουμε τα ερεθίσματα που δίνουμε στην νέα γενιά, αλλά και γενικότερα στην κοινωνία (αθλητική και μη).

Αλήθεια τι έχει μείνει σε αυτό τον κόσμο, που να θυμίζει ανθρωπιά, που να εμπεριέχει αξίες και ηθική; Πού να μην σου προκαλεί θλίψη για την τροπή που πήρε η κοινωνία.

Για όλη την ψυχική δυσοσμία που εκφράζεται με κάθε λογής τρόπο: φόνους, ομοφοβία, εξαπάτηση, βία πάσης φύσεως… Η απάντηση πολύ βαριά για να ειπωθεί και τα αίτια τοποθετημένα σε ερέβη δυσπρόσιτα για το μυαλό και την ψυχή ενός λαού βαθιά πουριτανικού και εγωιστή.

Πάντα όμως υπάρχει μια μικρή χαραμάδα ελπίδας. Μια χαραμάδα που αξίζει να παλέψεις για να τη μεγαλώσεις. Ο σπουδαίος Οδυσσέας Ελύτης είπε κάποτε:

«Σ’ αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται. Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και όλα τα επεισόδια των δύο κύκλων, εδώ.