Ηλιοτρόπια στο σκοτάδι…
Ομολογώ πως δεν το είχα δει και ένα post του Αντώνη Πανούτσου στο Facebook με ενημέρωσε. Πριν από δέκα μέρες περίπου, «οικολόγοι ακτιβιστές» βανδάλισαν τον πίνακα «Ηλιοτρόπια» του Φίνσεντ Φαν Χοχ.
Πρόκειται για ένα από τα γνωστότερα έργα του Ολλανδού καλλιτέχνη, το οποίο βρισκόταν στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Στην προσπάθεια των «ακτιβιστών» να διαμαρτυρηθούν για την κλιματική αλλαγή, πέταξαν κονσέρβες με σάλτσα ντομάτας.
Ξεπερνώ την φθορά ξένης περιουσίας και πολιτιστικής κληρονομίας. Ο μεσαιωνικός οπισθοδρομισμός που εκφράζεται μέσα από την καταστροφή έργων τέχνης, δεν μπορεί παρά να είναι παντελώς άσχετος με τη διαμαρτυρία καθεαυτή. Δεν διαφέρει και πολύ με την καύση βιβλίων στο Μεσαίωνα, την καταστροφή αγαλμάτων ή ναών σπάνιας πολιτιστικής αξίας.
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, η «διαμαρτυρία» συμπληρώθηκε με τη δήλωση, «Τι αξίζει περισσότερο; Η τέχνη ή η ζωή; Αξίζει περισσότερο από το φαγητό; Αξίζει περισσότερο από τη δικαιοσύνη;».
Πώς ακριβώς συνδράμει στη λύση παγκόσμιων προβλημάτων, ο βανδαλισμός ενός έργου τέχνης ή στην ανάδειξή τους; Η τέχνη, πιθανώς να συνιστά και ένα από τα τελευταία αποκούμπια της ανθρωπότητας, σε ό,τι αφορά την διαφώτιση των μαζών για την φτώχια, την αδικία και τον εκφυλισμό των πανανθρώπινων αξιών.
Προφανώς η τέχνη δεν μπορεί να γιατρέψει την πείνα, μπορεί όμως να αφυπνίσει τη μάζα, ευαισθητοποιώντας τη ή φωτίζοντας προβλήματα. Άρα να συμβάλει πρακτικά στην αντιμετώπιση της πείνας, μιας κι αυτή ήταν η αφορμή. Στην πραγματικότητα, μέσω της τέχνης η διαμαρτυρία μπορεί να πάρει μορφή, σχήμα, εικόνα και ήχο, να φτάσει πιο μακριά, σε ακόμα περισσότερα μάτια και αυτιά.
Μεταξύ μας, ο βανδαλισμός καθεαυτός μοιάζει περισσότερο να έγινε, για «διαφημιστικούς λόγους», καθώς το μήνυμα της «διαμαρτυρίας» θεωρήθηκε πως θα φτάσει πιο μακριά, αν καταστραφεί ένα έργο πολιτιστικής κληρονομίας. Αν το πέτυχε; Μπορεί, αθροιστικά να έφτασε σε περισσότερα ώτα, αλλά πόσα εξ αυτών θα αποδειχθούν ευήκοα, όταν ο αποτροπιασμός μιας καταστροφής ξεπηδά πιο γρήγορα και πιο αποδοτικά από το θυμικό;
Για την ιστορία, η Πινακοθήκη ανακοίνωσε πως ο πίνακας δεν υπέστη φθορές, παρά μόνο στην κορνίζα, όμως πασιφανώς το ζητούμενο δεν είναι εκεί. Άραγε, ποια ήταν η συλλογιστική πορεία που ακολουθήθηκε και θεωρήθηκε καλή ιδέα η συγκεκριμένη κίνηση.
Διαβάζοντας περισσότερο, η οργάνωση που βρίσκεται πίσω από την κίνηση, αναφέρει πως ο πίνακας κοστίζει 84,2 εκατομμύρια δολάρια. Συνδυάζοντας το μήνυμα των «ακτιβιστών» με την ανακοίνωση κάνω τον συνειρμό, πως ζητείται η πώληση τέτοιων έργων, ώστε να συγκεντρωθούν χρήματα για να καταπωληθεί η πείνα στον πλανήτη;
Άρα η λύση είναι η -περαιτέρω- αντικειμενοποίηση της τέχνης και το «κλείδωμά» των έργων σε ιδιωτικές συλλογές των πλουσίων του πλανήτη που διατηρούν πλεόνασμα… ευθύνης για την πείνα και την εξαθλίωση; Ομολογώ πως όποια προσπάθεια κι αν κάνω να βρω ουσία, αποτυγχάνω…
Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και όλα τα επεισόδια των τριών κύκλων, εδώ.
Σχολίασε