Ημερολόγιο Καραντίνας: Η ζωή με Covid 19

Θεωρούσα τον εαυτό μου ιδιαίτερα προσεκτικό την διετία που πέρασε. Τηρούσα απαρέγκλιτα τα μέτρα, το αντισηπτικό και το σαπούνι έγιναν μέρος της checklist μου, μετά το κινητό και τα κλειδιά, ενώ τα «αυλάκια» που άνοιξαν τα λάστιχα της μάσκας, πίσω από τα αυτιά μου, απόδειξη ότι έγινε μέρος της καθημερινότητάς μου.

Με δεδομένα κάποια χρόνια προβλήματα υγείας -κληρονομικότητα γαρ-, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι παραμένω… καλοφαγάς και καπνιστής, ο φόβος του Covid 19 πολλαπλασιαζόταν, άρα προσπαθούσα να κρατώ τις αποστάσεις μου, όσο γίνεται περισσότερο.

Κι όμως, ο ιός της νέας χιλιετίας, με βρήκε στην… στροφή, μια μέρα πριν κάνω την πρώτη δόση του εμβολίου. Η αρχική αδυναμία οφειλόταν στα δέκατα και η σχετική δύσπνοια που άρχισα να νιώθω, έφεραν την ανησυχία. Το self test επαλήθευσε τους φόβους μου και το μοριακό, απλώς σφράγισε αυτό για το οποίο είχα ήδη αρχίσει να προετοιμάζω τον εαυτό μου.

Και κάπου εκεί αρχίζει η παράνοια. Θα μπορούσα να παραπονεθώ για τις αντικρουόμενες πληροφορίες και οδηγίες που έλαβα από τον ΕΟΔΥ και την Πολιτική Προστασία, αλλά προτιμώ να σταθώ σε έναν εξαιρετικό εκπρόσωπο του ΕΟΔΥ -ζητώ συγγνώμη, αλλά δεν συγκράτησα το όνομα, πέρα από το ότι πρόκειται για προπονητή ράγκμπι-, ο οποίος κατάφερε να με ηρεμήσει και να μου δώσει σαφείς οδηγίες.

Το χειρότερο των πρώτων ημερών, δεν ήταν η αγωνία για τη δική μου υγεία. Αποδείχτηκε απείρως πιο δύσκολο να διαχειριστώ το ενδεχόμενο ότι μπορεί να κόλλησα τα, ελάχιστα, αγαπημένα μου πρόσωπα που είδα τις προηγούμενες μέρες, ή κάποιον από τους συναδέλφους μου. Μέχρι να επαληθευτεί ότι άπαντες είχαν περάσει… ξυστά, οι μέρες κυλούσαν απελπιστικά αργά.

Κάπως έτσι, κύλισαν τρεις εβδομάδες καραντίνας, στη διάρκεια των οποίων τα συμπτώματά μου παρέμειναν ήπια, μέχρι τη μέρα που όλα υποχώρησαν και η γιατρός που με ανέλαβε, έδωσε το πράσινο φως για να επιστρέψω.

Η οποία αξίζει ιδιαίτερης μνείας, καθώς σε όλο το διάστημα της καραντίνας, βρισκόμασταν σε ανοιχτή γραμμή. Κυρίως όμως, μου έδινε «καθαρές» οδηγίες, κατάφερε να με ηρεμήσει εξηγώντας μου ακριβώς τι συνέβαινε στον οργανισμό μου και πως το «πολεμάμε».

Μόνο εύκολες δεν ήταν οι τρεις εβδομάδες, αλλά πέρασαν. Η μάχη βέβαια, συνεχίζεται, αφού ο ιός μπορεί να νικήθηκε, τα σημάδια που άφησε όμως, είναι ακόμα εδώ…

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και ολόκληρη την πρώτη σεζόν εδώ.