Κάτι αφιονισμένα παλικάρια

Δεν την πολυσυμπαθώ. Τουναντίον. Πιθανότατα γιατί έχει σκαρώσει ουκ ολίγα χουνέρια στις ελληνικές ομάδες τα τελευταία 30 χρόνια. Ίσως γιατί έχει ακόμα στη σύνθεσή της, παίκτες που πλήγωσαν την εθνική ομάδα σε εκείνον τον αλήστου μνήμης ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ το 2007. Ό,τι και να ναι, η Ρεάλ δεν ήταν, και πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ συμπαθής στα μάτια μου, ωστόσο δεν μπορώ να μην της βγάλω το καπέλο για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τη σεζόν της στην Ευρωλίγκα και τη σειρά με την Εφές.

Μετά το 2-0 της Πόλης, και κυρίως μετά από δύο ξεγυρισμένες 25άρες, οι περισσότερες ομάδες θα κατέρρεαν. Πολλώ δε μάλλον, αν βρεθούν και στο -13 (61-74) στο 34^ο λεπτό του Game 3. Η Ρεάλ αντίθετα, όχι μόνο επέστρεψε στο τρίτο ματς, παραμένοντας ζωντανή στη σειρά, αλλά έφτασε και στο 2-2! Παρά το γεγονός ότι -και πάλι- βρέθηκε να κυνηγά διψήφιες διαφορές στο δεύτερο ημίχρονο!

Η ώρα της… κωλοτούμπας

Όταν τον περασμένο Αύγουστο αποφασίζαμε με τον Γιάννη Αλυσανδράτο να δημιουργήσουμε το Sports Journeys, ένα από τα πρώτα πράγματα που σκεφτόμουν, ήταν πως θα λειτουργούσε στο θυμικό μου, ως ενός είδους ψυχοθεραπεία, ενός είδους εξομολόγηση, με όσα περνούν από το μυαλό μας.

Προς τι η εισαγωγή; Για να εξάρω τον Πάμπλο Λάσο, τον οποίο, ομολογώ, δεν είχα σε τρομερή εκτίμηση στα πρώτα χρόνια της καριέρας του στον πάγκο της Ρεάλ. Προϊόντος του χρόνου, βέβαια, οφείλω να κάνω την απαιτούμενη -δημόσια- κυβίστηση. Δεν είναι μόνο τα τρόπαια που κατέκτησε, μεταξύ των οποίων και δύο Ευρωλίγκες, ούτε το γεγονός ότι αντέχει σχεδόν μια δεκαετία σε έναν από τους πλέον ηλεκτρικούς πάγκους της Γηραιάς Ηπείρου.

Πέρα και πάνω απ’ όλα, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει το άθλημα, η λογική του για το παιχνίδι. Είναι ο άνθρωπος που έβαλε στον μπασκετικό χάρτη τον Λούκα Ντόντσιτς, όταν αυτός ήταν ακόμα έφηβος και ταυτόχρονα, εμπιστεύεται τον Τζέισι Κάρολ των 39 Μαΐων. Μετατρέπει σε κομβικό παίκτη τον 19χρονο, Γκαρούμπα, χωρίς όμως να άρει την εμπιστοσύνη του στον Σέρχιο Γιουλ που αφιονίστηκε στο Game 3.

Στο ξεκίνημα της χρονιάς, η πεντάδα της Ρεάλ θα περιελάμβανε σίγουρα τους Καμπάτσο, Ντεκ, Ράντολφ, Ταβάρες, παίκτες που ο Λάσο είτε έχασε πολύ νωρίς στη σεζόν, είτε τους είδε να φεύγουν από την εξίσωση την ώρα του τζάμπολ των playoffs. Αντί να αναζητήσει δικαιολογίες, να κλάψει για τη… μαύρη του μοίρα, ο ίδιος εμφάνισε νέες ιδέες στο παρκέ σε άμυνα κι επίθεση. Παράλληλα, αντί για λευκή πετσέτα, πέταξε στο παρκέ παίκτες πρωτόπειρους στο υψηλότερο επίπεδο και τους ζήτησε να κολυμπήσουν. Αλοθέν, Γκαρούμπα, Βούκσεβιτς απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη του προπονητή, τις νουθεσίες των παλιότερων και του χρόνου θα είναι ακόμα καλύτεροι. Κυρίως, γίνονται οι παρακαταθήκες της Ρεάλ για ένα μέλλον ευοίωνο, όταν «αποστρατευτούν» οι παλιοσειρές.

Πλέον ταξιδεύουν στην Πόλη και το άγχος περνάει στο στρατόπεδο της Εφές, που περίμενε να παρελάσει στη Μαδρίτη κι επιστρέφει με τα μάγουλα κόκκινα, από δύο χαστούκια που αντήχησαν ως τον Βόσπορο! Είτε περάσουν την ομάδα του Αταμάν, είτε αποκλειστούν μαχόμενοι, οι Μαδριλένοι θα έχουν κερδίσει το χειροκρότημα και κυρίως θα έχουν χαρίσει σε παίκτες που δεν έκλεισαν καλά καλά τα 20, τις παραστάσεις και τα πρώτα παράσημα από το υψηλότερο επίπεδο. Κι αυτό, τα επόμενα χρόνια, μπορεί να αποδειχτεί σημαντικότερο, από το να γίνουν η πρώτη ομάδα που προκρίνεται στο Final 4, έχοντας ηττηθεί στα πρώτα δύο παιχνίδια των playoffs…

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και ολόκληρη την πρώτη σεζόν εδώ.

Photo Credits: Euroleague.net