Ελλάδα από το… παράθυρο

Ελάχιστα πριν ανακοινωθούν οι κλήσεις του Δημήτρη Ιτούδη για το επερχόμενο Μουντομπάσκετ, ήδη, μερικά από τα βασικά στελέχη της ομάδας τα τελευταία χρόνια, δήλωσαν πως δεν θα αγωνιστούν με τα «γαλανόλευκα».

Πριν απ’ όλα, μια βασική προσωπική παραδοχή. Ένα αξίωμα που το κρατώ και φυσικά δεν ζητώ από κανέναν να το ενστερνιστεί. Η συμμετοχή στην Εθνική Ομάδα, οποιουδήποτε αθλήματος, σε οποιαδήποτε ηλικιακή ομάδα δεν συνιστά υποχρέωση. Φυσικά, δεν συνιστά και προνόμιο. Παραμένει τιμή για τον αθλητή, καθώς έτσι πιστοποιείται πως βρίσκεται στην ελίτ του επαγγέλματός του, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη χώρα καταγωγής του.

Από εκεί και πέρα όμως, το αν θα εμφανιστεί ή όχι στο προσκλητήριο, δεν μπορεί να θεωρηθεί μήτε εθνική προδοσία, αλλά μήτε και εθνική παλιγγενεσία. Στην πραγματικότητα, χρειάζεται μόνο η θέληση του κάθε αθλητή, διότι χωρίς αυτή η σχέση με την Εθνική καταρρέει, ή μαθηματικά θα καταρρεύσει κάποια στιγμή. Άρα, συνοψίζοντας, καλύτερα ένας παίκτης να κάνει… πάσο μια διοργάνωση, παρά να «τραβηχτεί» στην άλλη άκρη του κόσμου ή της Ευρώπης, χωρίς να «γουστάρει».

Οι περιπτώσεις Σλούκα – Καλάθη και η Εθνική… εκτάκτου ανάγκης

Το -προσωπικό επαναλαμβάνω- αξίωμα βρήκε εφαρμογή στα περιβόητα «παράθυρα». Εκεί, παίκτες με μηδενική συμμετοχή, είτε παίκτες που είχαν «αποστρατευτεί» εμφανίστηκαν εκ νέου στο προσκήνιο και όχι μόνο έσωσαν την παρτίδα για τα «γαλανόλευκα», αλλά συνέβαλλαν τα μέγιστα ώστε να παραμείνουμε μία από τις ελάχιστες Εθνικές που δεν έπεσε σε… μπαναφλούδα στα χρόνια που τρέχει η διαδικασία.

Εν αναμονή του Μουντομπάσκετ (συγχωρήστε με, το Παγκόσμιο Κύπελλο Μπάσκετ δυσκολεύομαι να το συνηθίσω), πρώτα ο Κώστας Σλούκας και εν συνεχεία ο Νικ Καλάθης δήλωσαν πως θα απέχουν, παίρνοντας έναν χρόνο ρεπό. Θα ήταν χρήσιμοι στη μάχη για διάκριση στη Μανίλα, αλλά και την εξασφάλιση μιας θέσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του χρόνου;

Πασιφανώς και μάλιστα, αναλογιστείτε πως το break που αμφότεροι κάνουν, μπορεί να γίνει οριστική αποστρατεία από τις μεγάλες διοργανώσεις, αν δεν βρεθούμε στο ραντεβού του Ολυμπισμού το επόμενο καλοκαίρι.

Παράλληλα, αμφότερες οι περιπτώσεις διατηρούν έναν κοινό παρονομαστή. Οι δύο πολύπειροι γκαρντ παίζουν στις εθνικές ομάδες, σχεδόν απνευστί από τα εφηβικά χρόνια τους, χάνοντας ελάχιστες διοργανώσεις στη δεκαπενταετία που πέρασε. Αντίστοιχα, να θυμίσω πως, εξίσου και οι δύο, εμφανίστηκαν σε αγώνες των «παραθύρων» ενδιάμεσα στις σεζόν ή στο τέλος τους, βοηθώντας την Επίσημη Αγαπημένη να «σφραγίσει» εισιτήριο για τη Μανίλα.

Κοινώς, αν είχαν προαποφασίσει πως θα λείψουν, τότε δεν υπήρχε και ιδιαίτερο νόημα να κατέβουν. Το έκαναν όμως, κυρίως διότι ήθελαν, γιατί ένιωσαν την υποχρέωση, δεν τους επιβλήθηκε. Ομοίως και για κάθε διεθνή παίκτη. Ακόμα περισσότερο, για εκείνους που τράβηξαν κουπί στα Προκριματικά, γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθούν στην τελική φάση.

Η ευλογία των… παραθύρων

Βέβαια, φτάνοντας στην τελική ευθεία των κλήσεων, δεν αποκλείεται να μπουν στην τελική δωδεκάδα παίκτες από το… παράθυρο! Σχεδόν κυριολεκτικά, αφού με τις απουσίες, κάποιοι παίκτες που αγωνίστηκαν τους χειμώνες που πέρασαν, διατηρούν αυξημένες πιθανότητες να πάρουν και.. καλοκαιρινό χρίσμα.

Μωραϊτης, Μουράτος, Ρογκαβόπουλος, Χαραλαμπόπουλος, όπως και οι Λούντζης, Μαντζούκας διατηρούν ακέραιες πιθανότητες να μπουν στο αεροπλάνο για την Ασία, πολλώ δε μάλλον, αν δεν προλάβει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ή αν προκύψει κι άλλη απώλεια στην πορεία.

Ομολογώ, πως η διαδικασία των «παραθύρων» με βρίσκει σύμφωνο, αλλά υπό κάμποσες, σημαντικές, αιρέσεις. Συμφωνώ ότι συνιστά θετικό βήμα η παρουσία αγώνων Εθνικών μέσα στο καλεντάρι της σεζόν, αναθερμαίνοντας το ενδιαφέρον για αυτές, πριν τα μεγάλα τουρνουά.

Ωστόσο, μοιάζει ξεκάθαρο πως ο τρόπος που διοργανώθηκαν, σε ανοιχτή κόντρα με την Ευρωλίγκα και προσθέτοντας παιχνίδια και βάρος στους ώμους των παικτών, κατάντησε τη διαδικασία, ένα μικρό ανέκδοτο.

Χωρίς αμφιβολία, έκανε κακό στο άθλημα, τη φήμη του και την αξιοπιστία του. Στον αντίποδα, λειτούργησε θετικά για κάποιους παίκτες που βρήκαν παραστάσεις, αλλά και κίνητρο απόδειξης του ταλέντου, της δουλειάς και της αξίας τους.  Αρκεί, ώστε να κριθούν ως βήμα προώθησης και βελτίωσης του μπάσκετ; Μάλλον όχι…

Σε κάθε περίπτωση, πλησιάζοντας στο Μουντομπάσκετ, μοιάζει όλο και πιθανότερο να εμφανιστεί μια υβριδική ομάδα, με τους -θεωρητικά- βασικούς, συμπληρωμένη από παίκτες που έλαμψαν στα παράθυρα.

Γουόκαπ, Λούντζης, Μωραΐτης, Μουράτος, Λαρεντζάκης, Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, Ρογκαβόπουλος, Γιάννης Αντετοκούνμπο, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Θανάσης Αντετοκούνμπο, Μήτογλου, Μαντζούκας, Παπαγιάννης, Κώστας Αντετοκούνμπο και Ζούγρης συνιστούν την προσωπική μου 16άδα.

Φυσικά, μήτε προπονητής είμαι, μήτε τις επιλογές θα κάνω. Αν κάτι θα ευχόμουν, θα ήταν οι 12 που θα πάνε στην άλλη άκρη της γης, να μπουν στο αεροπλάνο γιατί το θέλουν, κι όχι να τραβηχτούν ως εκεί, για να μην θεωρηθούν… λιποτάκτες.

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και όλα τα επεισόδια των δύο κύκλων, εδώ.