Ο γιατρός, το μέλι και το ποδήλατο

Γράφει ο Νικόλας Ιωαννίδης

Η ποδηλασία αποτελεί ένα άθλημα όχι τόσο διαδεδομένο στην Ελλάδα, για πολλούς και διάφορους λόγους. Θέλετε λόγω συνολικής κουλτούρας γύρω από τον αθλητισμό. Προτιμάτε το μεγάλο κόστος που απαιτεί σαν ενασχόληση. Πάντως, λίγοι ασχολούνται και αγαπούν πραγματικά το ποδήλατο.

Προσωπικά, κουβαλάω μία μάλλον περίεργη πρώτη επαφή με το συγκεκριμένο άθλημα, που εν τέλει μετατράπηκε σε μεγάλη καψούρα.

Ήταν αρχές καλοκαιριού του 2013 όταν βρέθηκε τυχαία στην οθόνη μου ένα μικρό –not (γέλια)-  αφιέρωμα του Θανάση Κρεκούκια στο Sport24 για τον 100ό ποδηλατικό γύρο Γαλλίας. Μέχρι τότε οι γνώσεις μου σχετικά με την ποδηλασία δρόμου ήταν οι εξής: ο Λανς Άρμστρονγκ, ένας Βρετανός ποδηλάτης που κέρδισε πέρσι και τον έβαλαν ν’ ανάψει την φλόγα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 και το γεγονός ότι στην δυτική Ευρώπη κάνουν σαν τρελοί.

Μια μικρή παρένθεση. Σε νηπιακή ηλικία 3-4 ετών περίπου, βρεθήκαμε οικογενειακά  στο Σαουθάμπτον (είμαι τρελός φαν των «Άγιων»), ακολουθώντας τις σπουδές του πατέρα μου. Από εκεί έχω λίγες αναμνήσεις, όμως έστω και έτσι πήρα μια διαφορετική παιδεία όσον αφορά τον αθλητισμό.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθώ σνούκερ με Steve Davis και Stephen Hendry. Τένις με Λεντλ, Κονορς, Σελερς, Γκραφ και άλλα «τέρατα» εκείνων των δεκαετιών. Γενικά, υπήρχε μία διαφορετική επαφή με αυτό που αποκαλούμε στην χώρα μας «εναλλακτικά σπορ», κάτι που αναθερμάνθηκε ξανά όταν το Eurosport μπήκε στην ζωή μας στην Θεσσαλονίκη.

Το σημαδεμένο 2013

Κάτι ακόμα, το 2013 με βρίσκει οπαδικά… γυμνό! Ο ποδοσφαιρικός Ηρακλής έχει ξεκινήσει την περιπέτεια του στις χαμηλές κατηγορίες, ο μπασκετικός παραπαίει και το βόλεϊ που μας κρατούσε ζωντανούς είναι εξαφανισμένο. Ψάχνω, λοιπόν, κάτι να μου κρατήσει ζωντανό το φίλαθλο ενδιαφέρον. Την περίοδο εκείνη η γυναίκα μου περνάει μια δύσκολη εγκυμοσύνη, που την έχει καθηλώσει σπίτι και με πάρα πολλές ώρες ύπνο.

Φτάνουμε, στα τέλη Ιουνίου. Ένα μεσημέρι η γυναίκα μου κοιμάται, κάνω ζάπινγκ και στο Eurosport πετυχαίνω τυχαία, τα πρώτα λεπτά του πρώτου ετάπ του 100ού Tour De France. Θανάσης Κρεκούκιας και Βασίλης Αναστόπουλος στην περιγραφή, σε ένα ετάπ που ακόμα και σήμερα μνημονεύεται για το λεωφορείο της Orica που είχε κολλήσει στην γραμμή του τερματισμού!

Δεν κατάλαβα πώς πέρασαν 4-5 ώρες, όπως δεν μπόρεσα να κατανοήσω πώς ξόδεψα τρεις βδομάδες παρακολουθώντας ποδηλασία. Από εκεί και πέρα, δεν έχασα μεγάλο γύρο, έπειτα έμαθα για τους κλασικούς, έχανα ραντεβού, ακύρωνα βόλτες, κάτι Πάσχα στο χωριό με ελάχιστο ίντερνετ να ψάχνω στο twitter και στο cycling news να μάθω τι έγινε στο Παρίσι-Ρουμπέ κ.ά.

Κάπως έτσι κόλλησα το μικρόβιο της ποδηλασίας. Διότι περί αρρώστιας πρόκειται! Όλα αυτά τα χρόνια δεν βρήκα άνθρωπο που να παρακολουθεί συστηματικά ή έστω να ξέρει τα βασικά, στον περίγυρό μου. Μπορώ να κάθομαι να εξηγώ για την ποδηλασία, τους κανόνες, τις μεγάλες διοργανώσεις, τον Γύρο Γαλλίας, τον Γύρο της Ιταλίας για ώρες, άλλα δεν βρίσκω ακροατήριο.

Το μέλι και ο γιατρός

Μετάβαση τρία χρόνια αργότερα, 2016. Στο 19ο ετάπ του Giro, τελευταία μεγάλη μάχη στα βουνά και θα κριθεί εάν ο Στίβεν Κράισβαϊκ (κάτοχος της ροζ φανέλας-πρωτοπόρος γενικής κατάταξης), θα αναδειχθεί νικητής.

Μόλις, έχει ολοκληρωθεί η Cima Coppi (υψηλότερη κορυφή της διοργάνωσης), το θέαμα με τα χιόνια είναι εντυπωσιακό και έχει ξεκινήσει η κατηφόρα που θα φέρει το peloton στην τελευταία ανάβαση, όπου φιλοξενεί τον τερματισμό. Γυναίκα και κόρη απολαμβάνουν μεσημεριανή σιέστα και εγώ σηκώνομαι να ετοιμάσω ένα επιδόρπιο με γιαούρτι και μέλι, για να απολαύσω με ησυχία τα τελευταία 50 χιλιόμετρα.

Αφήνω που λέτε το κουτάλι να στραγγίσει πάνω στο γιαούρτι και βάζω το κουτάλι στο στόμα να πάρω ότι έχει μείνει από το μέλι. Εκείνη την στιγμή γυρνάει το πλάνο της τηλεόρασης και δείχνει τη ροζ φανέλα να έχει πέσει στα χιόνια. Βγάζω μια κραυγή-επιφώνημα και συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Ξυπνάω την γυναίκα μου έντρομος, καταφέρνω να πάρω αέρα αλλά και στην επόμενη ανάσα πάλι τα ίδια.

Ευτυχώς η ανάσα μου επανήλθε, έχουν περάσει από το πρόσωπό μου όλες οι αποχρώσεις του μωβ και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έγινε. Η γυναίκα μου επιμένει πως φταίει το μέλι, ήταν καινούργιο και μου προκάλεσε αλλεργικό σοκ. Μου προτείνει να πάω να το πω στον γιατρό μήπως πρέπει να κάνω εξετάσεις. Έπειτα από λίγη ώρα έχω έρθει στα κανονικά μου, με μια μικρή ενόχληση στον λαιμό. Φυσικά ουδείς νικάει τις γυναίκες σε αυτά, πείθομαι να πάω, αφού βέβαια ολοκληρώθηκε το ετάπ.

Πάω στον γιατρό και δεν ξέρω γιατί, του λέω όλο το ιστορικό με την ποδηλασία με το μέλι και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Μου εξηγεί ότι πνίγηκα –ένιωσα χαζόνς- όπως συμβαίνει πολλές φορές όταν πίνουμε νερό και πάμε να μιλήσουμε. Απλά το μέλι κυλάει πιο αργά και έτσι έφραξε για περισσότερη ώρα τον λαιμό. Ολοκληρώθηκε η εξέταση και ηρέμησα, με ρωτάει ο γιατρός, «Τελικά τι έγινε; Ποιος κέρδισε, γιατί έπρεπε να έρθω στο ιατρείο και έχασα το τέλος;»

Μην τα πολυλογώ, έξω από το ιατρείο ουρά οι ασθενείς, εγώ με τον γιατρό να μιλάμε για τον Κρις Φρουμ, τον Πέτερ Σαγκαν , το Giro και το Tour και όλα όσα μας ένωναν εκείνη την στιγμή ελέω της ποδηλασίας. Σήμερα, μετράω 9 χρόνια που παρακολουθώ ανελλιπώς ποδηλασία και ο μοναδικός άνθρωπος που μίλησα σε πραγματικό χρόνο για το άθλημα, παραμένει εκείνος ο γιατρός…

Σας ευχαριστώ για τον χώρο παιδιά.

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και ολόκληρη την πρώτη σεζόν εδώ.

Photo Credits: mbike.gr