Οι παρέες γράφουν ιστορίες

To Sports Journeys σύλλεξε και σας παρουσιάζει ιστορίες, γνωστές και άγνωστες, που άφησαν το δικό τους σημάδι στο Κύπελλο Ελλάδας.

Μετά το επεισόδιο της περασμένης εβδομάδας, φαγώθηκε ο Μάρκος να ανεβάσω μερικές από τις ιστορίες που αναφέρθηκαν, ή και όχι, από τις μεγάλες εκπλήξεις του Κυπέλλου Ελλάδας. Η αλήθεια είναι ότι δεν αναφέραμε ορισμένα στοιχεία που βρήκαμε κατά την έρευνά μας, οπότε πάμε να τα θυμηθούμε παρέα με χρονολογική σειρά.

Οι εικόνες και τα σκόρδα του ρέφερι Μίχα

Σωτήριο έτος 1970. Τελικός, Άρης – ΠΑΟΚ 1-0. Διαιτητής ήταν ο συγχωρεμένος Χρήστος Μίχας. Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι στον τελικό της Θεσσαλονίκης εμφανίστηκε με σταυρούς, εικόνες της Παναγίας και σκόρδα στην τσάντα του, για να γλιτώσει το… μάτι και να κάνει καλό παιχνίδι. Αμ δε! Στο ημίχρονο τα άκουσε χοντρά και από τους μεν και από τους δε, ενώ στο τέλος όλοι είχαν παράπονα!

Τρία χρόνια αργότερα, έγινε ο πρώτος Έλληνας διαιτητής που διήθυνε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης στο «Καυτανζόγλειο». Αρνητικός πρωταγωνιστής και πάλι, στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, ανάμεσα στην Λιντς του Ντον Ρέβι και της Μίλαν των Νερέο Ρόκο και Τζιάνι Ριβέρα (1-0 οι Ιταλοί για την ιστορία).

Η υποδοχή του θριαμβευτή Ηρακλή και τα επεισόδια

Προημιτελική φάση Κυπέλλου Ελλάδας, 21 Απριλίου 1976. Παναιτωλικός – Ηρακλής. Υπό συνεχή βροχή, οι «κυανόλευκοι» σάρωσαν με 7-1 τον Παναιτωλικό, ο οποίος τότε αγωνιζόταν στην Α’ Εθνική, αλλά δεν κατάφερε να προβάλλει την παραμικρή αντίσταση.

Περισσότεροι από 200 φίλαθλοι υποδέχθηκαν την αποστολή του «γηραιού». Όταν τα μέλη της κατέβηκαν από το αεροπλάνο της επιστροφής, ανοίχτηκαν επτά σαμπάνιες και ένα πανό έγραφε: «Σάνον, θεέ του Ηρακλέους, προχώρησε την ομάδα σου όπως πρέπει».

Έναν γύρο μετά, στα ημιτελικά, Ηρακλής – Παναθηναϊκός 3-2. Παραδοσιακά, ως γηπεδούχοι οι Θεσσαλονικείς δυσκόλευαν το «τριφύλλι». Αποκορύφωμα το σερί που ξεκίνησαν το 1976 και έφτασε έως το 1986, όπου σε 7 εντός έδρας ματς τον νίκησαν 6 φορές.

Η αρχή αυτής της καλής παράδοσης του έγινε στις 12 Μαΐου 1976, όταν υπό το βλέμμα 26.000 θεατών επικράτησαν με 3-2. Τα γκολ σηεμίωσαν οι Ματσουκατίδης (5’), Ποντίκης (14’), Γκέσιος (72’). Στο ενδιάμεσο οι «πράσινοι» είχαν ισοφαρίσει με τους Λιβαθηνό (41’) και Γιαννακούλα (43’).

Ύστερα από το γκολ του Γκέσιου προκλήθηκαν επεισόδια, με συνέπεια να επέλθει 8λεπτη διακοπή. Αυτό το γεγονός έδωσε πάτημα στον Παναθηναϊκό για να υποβάλλει ένσταση, καθώς τα στελέχη του υποστήριξαν ότι ο αγώνας δεν ολοκληρώθηκε στο 90λεπτο.

Η Κεντρική Επιτροπή Κυπέλλου αποφάνθηκε ότι το ματς έληξε κανονικά, εν αντιθέσει με την ΕΠΟ που με ψήφους 9-6 αποφάσισε την επανάληψή του! Οι διοικούντες του Ηρακλή προσέφυγαν στο ΑΣΕΑΔ, ενώ παράλληλα διοργάνωσαν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας με τη συμμετοχή των αρχών της Θεσσαλονίκης και άλλων αθλητικών σωματείων.

Τελικά, έπειτα από συνεδρίαση που κράτησε περίπου μία ώρα, το Ανώτατο Συμβούλιο Επίλυσης Αθλητικών Διαφορών δικαίωσε τον Ηρακλή και ενέκρινε την πρόκρισή του στον τελικό Κυπέλλου της 9ης Ιουνίου κόντρα στον Ολυμπιακό.

Από τη ρέντα του Ερμείδη, στα πανηγύρια της κατάκτησης

Η Καστοριά το 1980 πέτυχε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Βέβαια, το ταξίδι ξεκίνησε με πολλή τύχη, αφού στον πρώτο γύρο κόντρα στον Εθνικό προκρίθηκε με γκολ στο 114’, ενώ ο αντίπαλος είχε 5 δοκάρια. Ήταν τέτοιος ο βαθμός της ρέντας, που οδήγησε τον προπονητή του Εθνικού μετά τον αγώνα σε μία ιδιαίτερη κίνηση.

Τι έκανε, λοιπόν, ο αθεόφοβος; Επισκέφθηκε τα αποδυτήρια της Καστοριάς και κόλλησε πάνω στον τερματοφύλακα Ερμείδη. Όταν ο τελευταίος τον ρώτησε γιατί το έκανε αυτό, του απάντησε: «Προσπαθώ να κολλήσω λίγη τύχη»!

Αρκετούς μήνες αργότερα έφτασε η στιγμή της στέψης. Μετά τον τελικό, το πούλμαν της ομάδας ξεκίνησε για την Ομόνοια! Στο δρόμο, στην Οδό Πατησίων συγκεκριμένα, μπλοκάρεται από νεαρούς οπαδούς και δεν το αφήνουν να προχωρήσει. Παράλληλα κλείνουν την κυκλοφορία με αποτέλεσμα το πούλμαν να κάνει αλλαγή πορείας και να κατευθυνθεί προς την Κηφισιά.

Εκεί τους περίμενε ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού, Γιώργος Βαρδινογιάννης, μαζί με την σύζυγό του και τον Χρήστο Τερζανίδη για να τους συγχαρούν. Νέοι πανηγυρισμοί, αλλά λόγω του προχωρημένου της ώρας (00:45) και λόγω των μέτρων λιτότητας που είχε επιβάλλει η διοίκηση, αντί για μπουζούκια, οι Κυπελλούχοι γευμάτισαν σε παρακείμενο κατάστημα και στις 03:00 έπεσαν για ύπνο.

Νωρίς νωρίς, στις 7 το πρωί πήραν το δρόμο της επιστροφής όπου ολόκληρη η πόλη τους περίμενε! Κατά την άφιξή τους, οι ποδοσφαιριστές έγιναν αντικείμενο λατρείας από περίπου 5.000 κόσμο. Ακολούθησε θριαμβευτική πορεία με εκατοντάδες αυτοκίνητα. Λόγω της τεράστιας αυτής επιτυχίας, οι βιοτέχνες και τα εργοστάσια γούνας οδηγήθηκαν σε παύση εργασιών, κάτι το οποίο δεν είχε συμβεί ξανά, ενώ κλειστό παρέμεινε και το πρακτορείο των ΚΤΕΛ.

Βέβαια, σύμφωνα με τις διηγήσεις των πρωταγωνιστών η πιο συγκινητική στιγμή κατά την πορεία της διαδρομής, ήταν όταν από τα μπαλκόνια νέες και μεγαλύτερες σε ηλικία, έριχναν κόκκινα τριαντάφυλλα και φώναζαν «Άξιοι, άξιοι..».

Οι απεργίες των ‘80s και η φανέλα χωρίς έμβλημα

Ο ΟΦΗ το 1987 φτάνει για πρώτη φορά στην ιστορία του στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Μία από τις σπουδαιότερες ομάδες που παρουσίασαν οι «Ομιλήτες» στην ιστορία τους! Ο Γκέραρντ στον πάγκο και τα… παιδιά του στον αγωνιστικό χώρο να δίνουν τα πάντα, κατακτώντας τον μοναδικό τίτλο της ομάδας έως σήμερα.

Γενικότερα, πρόκειται για μία περίεργη εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο, το οποίο από ερασιτεχνικό γινόταν ημι-επαγγελματικό. Κατά τη διάρκεια εκείνης της σεζόν, υπήρξαν απεργίες από τους ποδοσφαιριστές για τα δικαιώματά τους. Παρουσιάζονταν στα γήπεδα κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος, έμπαιναν στον αγωνιστικό χώρο και έπειτα έφευγαν.

Ένα γεγονός που μου έχει μείνει, πέρα από το παραπανώ, είναι το εξής. Ο ΟΦΗ είχε συνεργασία με τη Nike, η οποία λάνσαρε μία καινούργια εμφάνιση μονάχα για τον τελικό. Πάνω στη φανέλα του τερματοφύλακα δεν είχε το σήμα! Σύμφωνα με την μαρτυρία του Μύρωνα Σηφάκη: «Δεν προλάβαμε να τυπώσουμε το σήμα. Απλώς ράψαμε πάνω τον χορηγό, που τότε ήταν η Τράπεζα Κρήτης».

Κεφάλαιο: Χρήστος Εμβολιάδης

Πρόκειται για ένα από τους λίγους Έλληνες ποδοσφαιρανθρώπους, που κατέκτησαν τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής το Κύπελλο. Μάλιστα, αποτελεί και τον συνδετικό κρίκο των δύο γενιών που πήραν το τρόπαιο για τον Πανιώνιο.

«Τα δύο Κύπελλα είναι πολύ έντονα στη μνήμη μου. Το 1979, ανατριχιάζω που στο λέω, αλλά μόλις βάλαμε το δεύτερο γκολ, τσιμπιόμασταν μεταξύ μας, αναρωτιόμασταν είναι δυνατόν. Με τον Παναθηναϊκό μόλις πετύχαμε το γκολ αρχίσαμε να πιστεύουμε πως έχουμε περισσότερες πιθανότητες», ανέφερε σε παλαιότερη συνέντευξή του.

«Στο ξενοδοχείο ήμασταν χαλαροί τo 1998, βλέπαμε τον τελικό σαν πανηγύρι. Εγώ μίλησα μόνο πέντε λεπτά, γιατί τα παιδιά με είχαν παρακαλέσει να μην πω πολλά και αγχωθούν. Τους είπα είστε ισάξιοι, μπορούμε να το πάρουμε. Το πίστευαν και οι ίδιοι. Εμείς το 1979 δεν το πιστεύαμε, ενώ το 1998 πίστευαν ότι μπορούν να κάνουν την υπέρβαση», σχολίασε για το κλίμα των δύο τελικών.

Πέρασε σχεδόν όλη την καριέρα του στον Πανιώνιο προερχόμενος από το ΠΑΟ Διοικητηρίου (Θεσσαλονίκη), από το 1973 έως το 1987. Το 1987 μετακόμισε σε χαμηλότερο επίπεδο και αγωνίστηκε έως το 1989, με τη φανέλα του Φοίνικα Καλλιθέας, κρεμώντας εκεί τα ποδοσφαιρικά παπούτσια του.

Ως προπονητής, ανέλαβε σε τρεις διαφορετικές χρονικές στιγμές την τεχνική ηγεσία του Πανιωνίου, πάντα σε ρόλο υπηρεσιακού. Μάλιστα, όλες έχουν μείνει στην ιστορία. Το ντεμπούτο του στον «κυανέρυθρο» πάγκο πραγματοποιήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1996, σε Πανιώνιος-Παναθηναϊκός (1-3), ματς που έγινε θέμα διχογνωμιών εξαιτίας λαθών της διαιτησίας.

Η δεύτερη επιστροφή του γίνεται στις 15 Νοεμβρίου 1997, μετά την παραίτηση του Γιάννη Κυράστα. Κερδίζει τον ΟΦΗ με 3-0 στη Νέα Σμύρνη στο ντεμπούτο του, ωστόσο η μεγάλη επιτυχία έρχεται μηνες αργότερα. Οδηγεί τον Πανιώνιο στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος στις 29 Απριλίου και το κατακτά απέναντι στον Παναθηναϊκό.

Η τρίτη και τελευταία επιστροφή του στον πάγκο της ομάδας, χρονολογείται στις 12 Απριλίου 2000 αντί του Μάκη Κατσαβάκη. Οδηγεί τον Πανιώνιο πολύ κοντά στην ευρωπαϊκή έξοδο, αλλά εκείνη χάνεται στα μπαράζ με τον Άρη και τον Ηρακλή.

Το παρόν και το μέλλον της Λάρισας

Το 2007 αποτελεί χρονιά ορόσημο για την Λάρισα. Λίγες ώρες πριν από τον μεγάλο τελικό με τον Παναθηναϊκό, η διοίκηση Πηλαδάκη προβαίνει σε μία κίνηση τόνωσης ηθικού και όχι μόνο! Στην προσπάθειά της να συνδέσει το παρόν με το παρελθόν, προσκάλεσε τους τρεις Πολωνούς πρωταγωνιστές της ΑΕΛ, οι οποίοι στον τελικό του 1985 είχαν σηκώσει το Κύπελλο Ελλάδας.

Ο προπονητής Αντρέι Στρεϊλάου, οι ποδοσφαιριστές Κάζιμιρ Κμίετσικ και Κριστόφ Ανταμτσικ βρίσκονται κοντά στην ομάδα, μιλούν στο ξενοδοχείο με την αποστολή, εξιστορώντας τα όσα έζησαν 22 χρόνια νωρίτερα. Βάσει αποτελέσματος η κίνηση ήταν επιτυχημένη και γούρικη…

Εις το επανιδείν

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys, αλλά και ολόκληρη την πρώτη σεζόν εδώ.

Photo Credits: Μηχανή του χρόνου