«Πες μου μπαμπά»

Ακολουθεί ένα κείμενο με… τοποθέτηση προϊόντος, που απευθύνεται σε όσους σκέφτονται έξω από το κουτί.

Ετυχε να παρακολουθήσω το βράδυ της Τετάρτης την νέα εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης, «Μουσικό Κουτί». Πρόκειται για ένα τηλεοπτικό προϊόν που έλειπε από τον χάρτη και δεν στέκομαι τόσο στο μουσικό περιεχόμενό του, όσο σε αυτά που λέγονται. Ακουσα, λοιπόν, τον Φοίβο Δεληβοριά να ερμηνεύει ένα ιδιαίτερο τραγούδι του Ακη Πάνου, το «Πες μου παππού».

Οι στίχοι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν προφητικοί, καθώς μιλάμε για ένα τραγούδι που γράφτηκε αρκετές δεκαετίες πίσω. Ωστόσο παραμένει διαχρονικό ως προς το περιεχόμενό του. Με αφορμή μία στροφή που ερμηνεύει ο καλλιτέχνης μου δημιουργήθηκε μία πολύ έντονη εικόνα. «Πες μου μπαμπά, πες μου μπαμπά τον κόσμο με τον αραμπά, γιατί να τον ταράξεις. Τώρα δεν πιάνεται μπαμπά, πετάει τρέχει κολυμπά, μ’ ένα λαχάνιασμα μπαμπά στη σκέψη και στις πράξεις».

Πλέον, λειτουργούμε σε συνθήκες ενός νέου lockdown, με τους κραδασμούς στην οικονομία να είναι έντονοι. Προφανώς, ο κορωνοϊός υπάρχει και θερίζει κυριολεκτικά. Δεν ανοίγω θέμα συζήτησης περί ύπαρξης, αλλά περί διαχείρισης από τους έχοντες το αξίωμα. Κάθομαι σιωπηλός απέναντί του στο γραφείο, τον κοιτάω να πιάνει το κεφάλι του, να χτυπάει το κομπιουτεράκι και να αναστενάζει.

«Βάστα γέρο μου», ήταν οι μοναδικές λέξεις που κατάφερα να βάλω σε σειρά και να ξεστομίσω, αντιλαμβανόμενος την πηγή του προβληματισμού του. Οι επιπτώσεις που υπάρχουν από το νέο καθεστώς το οποίο βιώνουμε, είναι δυσανάλογες του φορτίου που είναι σε θέση να κουβαλήσει η τοπική οικονομία. Γι’ αυτό ευελπιστώ τα μέτρα να φέρουν αποτέλεσμα. Σε διαφορετική περίπτωση πολλοί «πατεράδες» και πολλές «μανάδες» θα αναστενάξουν από τους οικονομικούς περιορισμούς.

Βλέπετε τα ευχολόγια και οι εξαγγελίες της κυβέρνησης κρίνονται άτοπες, διότι η πλειονότητα της αγοράς μένει εκτός. Στο κάδρο της οικονομίας δεν βρίσκονται μονάχα η εστίαση, τα παγώματα των συμβάσεων κ.τλ. Αλλά και τα επαγγέλματα που εμμέσως πλήττονται από τα ανωτέρω. Δυστυχώς γι’ αυτά δεν υπάρχει κάποιου είδους πρόβλεψη. Επιστρέφω στο τραγούδι του Πάνου και κοπάρω ακόμα μία στροφή. «Πες μου μαμά, πες μου μαμά, γιατί όταν πάω σινεμά, ενώ αλλάζω σινεμά το έργο δεν αλλάζει».

Όντως το έργο δεν διαφοροποιείται ρε μάνα! Παρεμφερής εικόνα υπήρχε και μία 10ετία πίσω. Όταν μπαίναμε σε έναν νέο… γολγοθά για την εποχή, εκείνον της οικονομικής κρίσης, με όλα τα συμπαρομαρτούντα που έφερε δαύτη. Μετά βεβαιότητας μπορώ να πω, πώς οι μνήμες παραμένουν νωπές. Όπως τα ευχολόγια και οι εξαγγελίες στήριξης της τότε κυβέρνησης.

Εν τέλει το έργο δεν αλλάζει, μονάχα οι πρωταγωνιστές. Τα κόμματα πάντοτε θα λειτουργούν σε περιόδους κρίσης με πολιτικές μεθόδους και ποτέ με ανθρωπιστικές. Για εκείνους αποτελούσαμε, αποτελούμε και θα αποτελούμε ένα άψυχο νούμερο στο χαρτί μίας οικονομικής εξίσωσης και τίποτε περισσότερο. Όχι μόνο εντός των τειχών, αλλά παγκοσμίως (να ξέρουμε τι λέμε…).

Κλείνω με την τελευταία στροφή, απευθυνόμενος προς το αγαπημένο μας αναγνωστικό κοινό, «Πέστε μου όλοι σας καλέ, πώς κάνουνε στο κυριλέ τα πάντα οι μεγάλοι. Και τα στραβόμοιρα καλέ, τα κρύβουν σε Γεντί Κουλέ»…

Υ.Γ: Οι επόμενες δύο εκπομπές δεν χάνονται και απαιτούν τη συμμετοχή σας (φροντίσαμε να υπάρχει υλικό τηρώντας τις οδηγίες της Πολιτικής Προστασίας).
Υ.Γ1: Κάποια στιγμή θα βγούμε συνολικά από αυτή τη… φυλακή και θα αναμετρηθούμε όπως αρμόζει με τους «ρήτορες», τους «προφήτες» και τους «λωποδύτες».

Εις το επανιδείν

Πατήστε το play για να ακούσετε το τελευταίο χρονικά podcast του Sports Journeys! Απολαύστε ελεύθερα…