Το ταξίδι ξεκίνησε…

Δύο εισιτήρια στα χέρια, με αφετηρία την επαγγελματική μας τρέλα και τελικό προορισμό το άγνωστο. Αυτά είναι τα στοιχεία με τα οποία στήθηκε το Sports Journeys, διότι σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Κλείνω το ντουλαπάκι των κλισέ και επανέρχομαι στην κανονικότητα.

Στην σελίδα την οποία βρίσκεστε –ελπίζω να είστε πολλοί- μην περιμένετε αποκλειστικά ρεπορτάζ, inside info, κιτρινίλες ή οποιασδήποτε λογής οπαδική καφρίλα. Σε αυτή τη γωνιά του διαδικτύου θα διαβάσατε, θα ακούσετε και θα δείτε πολλά, επ’ ουδενί όμως κάτι από τα παραπάνω. Ο αθλητισμός είναι πολιτισμός! Κάπως έτσι, λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να μπλέξουμε διάφορα πρόσωπα και γεγονότα, με το αποτέλεσμα της άνωθεν εξισώσεως να είναι άγνωστο. Αυτά αναφορικά με το περιεχόμενο του Sports Journeys, περισσότερα εν καιρώ.

Μία εκ των πρώτων ερωτήσεων που απευθύνω στο ακροατήριο είναι η εξής, «πόσο αθλητισμό αντέχετε»; Στην χώρα μας έχουμε περιορίσει δραματικά την εμβέλεια του όρου. Τι εννοώ; Εξετάζουμε τι πουλάει περισσότερο, αυτό προβάλλουμε και με αυτό πορευόμαστε εσαεί, αδιαφορώντας πλήρως για το υπόλοιπο φάσμα του αθλητισμού. Δεν ξέρω αν προσέξατε, αλλά δεν ανέφερα παραπάνω την λέξη «επιτυχία». Διόλου τυχαία η παράληψής μου. Πλέον, έχουμε φτάσει σε σημείο που δεν μας ενδιαφέρει ούτε η επιτυχία μίας ομάδας ή ενός αθλητή, αφού δεν προσκομίζει τα απαραίτητα «κλικς». Και σε επίπεδο κυβέρνησης ακόμα, η αντιμετώπιση του συγκεκριμένου κομματιού της κοινωνίας περιορίζεται στο πώς θα έχουμε την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο!

Πόσο αθλητισμό αντέχεις;

Η ποδηλασία, ο στίβος, το δίαθλο, το αλπικό σκι, το άλμα με σκι, το τζούντο, ο αθλητισμός των κωφών, είναι μερικά παραδείγματα τα οποία απουσιάζουν από το λεξιλόγιο πολλών. Για να είσαι δίκαιος κατά την τοποθέτησή τους στην πυραμίδα προτίμησης, οφείλεις να γνωρίζεις την κουλτούρα και την ιστορία τους, όχι την εμπορικότητά τους. Ακόμα ένας όρος που έχει τροποποιηθεί, ωστόσο έχουμε καιρό να τον αναλύσουμε και δαύτον.

Σημαντική σημείωση, ο υπογράφον τούτες τις αράδες πέρασε από το στάδιο της απαξίωσης των προαναφερθέντων αθλημάτων, παρόλα αυτά όταν εμβάθυνε περισσότερο στη φιλοσοφία τους άλλαξε στάση απέναντί τους. Γι’ αυτό τον λόγο, όσο μπορώ μέσα από τα κείμενά μου, θα παρουσιάζω περισσότερες πτυχές της αθλητικής κοινότητας πέρα από τις συνηθισμένες.

Κάτι τελευταίο

Η έξαψη του πρώτου πανηγυρισμού πρωταθλήματος ως φίλος της Λίβερπουλ δεν περιγράφεται! «Είναι διαφορετικό να είσαι Λίβερπουλ», υποστηρίζει η πλειονότητα των οπαδών της εν Ελλάδι και όχι μόνο. Δεν κρύβει μεγάλη δόση υπερβολής, αφού πρόκειται για ένα ποδοσφαιρικό κλαμπ, που δημιουργεί διαρκώς νέες οπαδικές βάσεις χωρίς να στηρίζεται στην κατάκτηση τροπαίων, στο ατέρμονο χρήμα παραγόντων και σε φανταχτερές μεταγραφές. Η παράδοσή της και η νοοτροπία «refuse to lose» είναι τα στοιχεία που την καθιστούν ξεχωριστή. Για εμένα η αγάπη προς το συγκεκριμένο κλαμπ μεταφράζεται κάπως έτσι:

– Βράδυ 25^ης Μαΐου 2005.
– Στο σαλόνι του πατρικού μου, μόνο εκεί υπήρχε τηλεόραση, περασμένες 12, κλέβοντας το προκαθορισμένο πρόγραμμα ύπνου για τα καλά.
– Ντούντεκ απέναντι στον Σεφτσένκο, τον σταματάει ο Ντούντεκ!
– Ναι ναι ναι ναι ναι ναι (με πολλά ντεσιμπέλ)!
– Κατσάδα από αγουροξυπνημένο πατέρα και βουρ για ύπνο, με την ευχαρίστηση και το πονηρό χαμόγελο, που έλεγε άηχα: χαλάλι η τιμωρία, πήραμε το Champions League.

Εις το επανιδείν…