Εις τον αφρό της θάλασσας…

Αν η περσινή χρονιά αναδείχτηκε παμψηφεί η πιο περίεργη στην ιστορία του αθλητισμού,τότε η τρέχουσα κάλλιστα παίρνει… μετάλλιο.

Από άκρου σε άκρη στην Ευρώπη, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, τα φαβορί παραπατούν και η σεζόν εξελίσσεται σε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να βγουν στον αφρό ομάδες που είτε έχουν καιρό να ανέβουν στην επιφάνεια, είτε ζουν την στιγμή τους, λυγίζοντας τους μεγάλους.

To πρώτο καρέ αγώνων στην Ευρωλίγκα αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Ποιος περίμενε τη Ζαλγκίρις στην κορυφή και μάλιστα με το απόλυτο νικών, έχοντας περάσει αλώβητη από το ΣΕΦ και διαλύοντας στα εξ ων συνετέθη την Εφές;

Ποιος περίμενε το περσινό τρένο της Εφές να αγκομαχάει άτσαλα, ακόμα κι αν της λείπει ο Λάρκιν, το πολυτιμότερο βαγόνι της;

Ποιος περίμενε τη Ρεάλ να βρίσκεται στο 1-3 και την ΤΣΣΚΑ στο 2-2, χωρίς ιδιαίτερα… ανηφορικό πρόγραμμα στο ξεκίνημα;

Οι ελληνικές ομάδες μπήκαν στον μαραθώνιο, χωρίς τις υψηλότατες προσδοκίες του παρελθόντος, ωστόσο το πρόσημο στις πρώτες στροφές είναι θετικό.

Ακόμα κι ο Παναθηναϊκός που βρίσκεται στο 1-2, χρειάστηκε να βγάλει πρόγραμμα «ανηφόρα», αφήνοντας όμως καλές εντυπώσεις. Ειδικά στη Βαρκελώνη, πάλεψε μέχρις εσχάτων κόντρα στην Μπαρτσελόνα και εν τέλει υπέκυψε στις λεπτομέρειες. Αν μη τι άλλο, η ομάδα του Βόβορα -με τη χτυπητή- αδυναμία στη θέση «1», παρατάσσει στο παρκέ, πλάνο, μαχητικότητα και άρνηση να παραδώσει τα όπλα.

Στον αντίποδα, ο Ολυμπιακός μοιάζει μάλλον με χαμαιλέοντα, παίζοντας καλύτερα από αγωνιστική σε αγωνιστική. Ειδικά στη «διαβολοβδομάδα» χρειάστηκε να υπερβεί εμπόδια επιπέδου playoffs και σύνολα που υπηρετούν αντίθετα στυλ μπάσκετ. Η ομάδα του κόουτς Μπαρτζώκα εμφάνισε διαφορετικούς πρωταγωνιστές στη νίκη επί της Μιλάνο και άλλους στην επικράτηση επί της Μακάμπι. Και βέβαια, απέναντι στην «ομάδα του λαού» νίκησε in extremis και με ένα σουτ στη λήξη, γεγονός που βοηθά και στο χτίσιμο του χαρακτήρα μιας ομάδας.

ΥΓ: Για τον Χάρισον είχα αμφιβολίες, αν μπορεί να γίνει ο σουτέρ που χρειαζόταν ο Ολυμπιακός. Τις αίρω, κάνοντας την απαραίτητη… κυβίστηση.

ΥΓ2: Ο Παναθηναϊκός μ’ αρέσει, όχι γιατί είναι ευχάριστος στο μάτι, αλλά γιατί φαίνεται από χιλιόμετρα η δουλειά των προπονήσεων και του πλάνου. Αν μη τι άλλο, προσπαθεί να παρουσιάσει κάτι που έχει αρχή, μέση και τέλος.

Ακούστε το τελευταίο επεισόδιο του Sports Journeys. Όλόκληρη την πρώτη σεζόν, θα τη βρείτε εδώ.

Photo Credits: Euroleague.net